Yesin van der Pluijm groeide op in de jeugdopleiding van Feyenoord en Excelsior en maakte op jonge leeftijd de overstap naar Amerika. Hij ging in eerste instantie 'college voetbal' spelen, maar wist vanuit daar de stap te maken naar het Amerikaanse profvoetbal.

We spraken Yesin van der Pluijm over hoe en waarom hij al op jonge leeftijd besloot naar Amerika te gaan, zijn persoonlijke avonturen in Amerika, de grote verschillen tussen het Amerikaanse en Nederlandse profvoetbal en wat zijn ambities zijn voor de komende jaren.

Hey Yesin, hoe gaat het met je? Hoe verloopt je off-season periode?

Het gaat goed met mij! Het seizoen is in oktober afgelopen en ik ben een aantal weken later naar Nederland gevlogen om tijd door te brengen met familie want die zie ik niet gedurende het seizoen. 

Mijn off-season verloopt heel goed. Gedurende het lange seizoen speelde ik gewoon door met wat pijntjes. Het liefst bleef ik na het einde van het seizoen doortrainen, maar het lichaam heeft soms ook rust nodig. Helemaal als je bijna 30 wedstrijden non-stop speelt. Nu ben ik met hulp van een aantal sportfysio’s en online workout programs van de club weer geleidelijk de spieren aan het opbouwen om straks weer te kunnen peaken in Amerika. Ook zwem ik geregeld om m’n conditie weer omhoog te krijgen.

Klinkt goed. Als we even teruggaan naar je jeugd. Je groeide op in de jeugdopleiding van Feyenoord. Hoe was het om daar in de jeugd te spelen?

Ik heb vanaf mijn 7e bijna tien jaar bij Feyenoord gespeeld. Ik heb een ongelooflijk leuke tijd gehad daar. Ik was als klein ventje altijd al groot Feyenoord-fan. Dat ik dan een uitnodiging kreeg om mee te trainen op zesjarige leeftijd was mooi. Uiteindelijk hebben ze mij aangenomen na een aantal proef wedstrijden/-trainingen. Hier ben ik opgegroeid als voetballer en heb vele mooie momenten meegemaakt. Van kampioenschappen tot voorwedstrijden spelen in De Kuip tot (inter)nationale toernooien met de beste teams ter wereld. Dat zijn momenten die je bijblijven.

Ik heb tegen Phil Foden, Brahim Diaz, Kai Havertz, Mason Mount, Declan Rice, Donyell Malen, Matthijs de Ligt en nog veel meer grote namen gespeeld. Van mijn lichting zijn Tyrell Malacia, Tahith Chong en Noa Lang uiteindelijk doorgebroken. En van de lichting boven mij met wie ik wel eens mee mocht doen is Justin Bijlow het bekendst. Ik was vaak aanvoerder, mocht meedoen met hogere elftallen en werd elk jaar door geweldige trainers en oud-profs als Roy Makaay gecoacht. De kwaliteit in de jeugdopleiding was hoog. In mijn tijd bij Feyenoord werd de opleiding 5 keer uitgeroepen tot beste jeugdopleiding van Nederland. In deze periode werd ik regelmatig opgeroepen voor Nederlandse jeugdelftallen waarbij ik met de beste jongens van het land speelde. Geweldige periode dus.

Een leerzame periode. Maar uiteindelijk vertrok je toch op zeventienjarige leeftijd naar Excelsior. Waarom maakte je deze transfer?

Dat klopt. Dat was een persoonlijke beslissing die op dat moment nodig was, omdat ik naast mijn drukke voetbalschema ook een VWO-diploma wilde halen. Thuis werd ik ook altijd aangemoedigd om m’n papiertje eerst te halen omdat een voetbalcarrière maar kort is. Toen ik even een mindere periode op school had net voor het examenjaar besloot ik een stapje terug te doen en naar Excelsior te gaan. Mijn focus ging hierbij wat meer uit naar het balen van mijn VWO-diploma. Nu ik erop terugkijk is dat een wijze en dappere beslissing. Voetbal was tenslotte mijn leven en ik speelde altijd veel bij Feyenoord. 

Zonder je debuut te hebben gemaakt bij Excelsior besloot je op negentienjarige leeftijd te gaan studeren in Amerika. Je ging college voetbal spelen bij Young Harris Mountain Lions. Hoe kwam deze stap tot stand?

Nadat ik mijn VWO-diploma behaalde zette ik alles op alles gezet om in de 0/19 bij Excelsior een contract te tekenen. Ik was aanvoerder van het team en speelde mee bij Jong Excelsior. Buiten groepstrainingen en wedstrijden trainde ik extra voor mezelf op het veld en in het krachthonk. Ik deed er echt alles aan om dat procentje beter te worden. Het verliep allemaal best goed moet ik zeggen. Excelsior bood alleen niemand van mijn team een 1e-elftal contract aan. Ik ging toen verder kijken en kwam via een teamgenoot in contact met Kingstalent. Dit is een bedrijf die contacten had met Amerikaanse universiteiten.

Bij deze universiteiten kan school en voetbal veel makkelijker combineren dan hier in Nederland. Na een aantal gesprekken raakte ik overtuigd en wilde ik voor deze kans gaan: eerst m’n papieren halen en daarna professioneel aan de slag. Bij de school waar ik toen voor koos, Young Harris College, werd een weg uitgestippeld naar het profvoetbal in Amerika. Daarnaast sprak het avontuur mij aan. Ik had ook een aantal opties in Nederland. Dat betekende wel dat ik moest kiezen tussen fulltime voetbal of studie. Toen heb ik besloten om studie en voetbal te combineren in Amerika om vervolgens met schoolpapieren op zak professioneel te voetballen. Deze mogelijkheid sprak mij meer aan.

Je ging wonen in Georgia. Hoe verliep je eerste jaar daar?

Ik zat direct goed op m’n plek! Ik kon me erg makkelijk aanpassen, mede doordat ik in een goed team kwam dat volzat met internationale gasten die ook ver van huis zaten. Zo speelde ik met jongens die ook bij mooie Europese jeugdopleidingen speelden zoals Bayern München en Leicester City. Tuurlijk miste ik mijn familie, alleen we speelden zoveel wedstrijden (soms rond de 20 in 2.5 maanden) dat ik het zogezegd te druk had om heimwee te hebben.  

Hoe was het niveau van het college-voetbal bij Young Harris?

Het niveau was te vergelijken met wat ik gewend was bij Excelsior. De coach had al jarenlang goed werk verricht en veel jongens begeleid van Young Harris naar de pro’s. Wat betreft het team waarin ik terecht kwam was het niveau hoog; van de groep die afstudeerde na mijn eerste paar maanden bij Young Harris, tekenden maar liefst vier jongens professionele contracten.

Dat hielp mij om voor deze school in Georgia te kiezen boven andere grote scholen die belangstelling toonden. Qua voetbal is het grootste verschil dat er in Amerika veel waarde wordt gehecht aan het fysieke en conditionele aspect, terwijl we in Nederland toch altijd van technisch voetbal houden. 

In 2019 vertrok je naar Cincinnati Dutch Lions. Hoe kwam je daar terecht en hoe was het om voor die club te spelen?

Tijdens de zomerstop van school had ik de keuze om naar huis te gaan of om elders in Amerika ervaring op te doen op het veld. Mijn doel was nog altijd om professioneel te voetballen na het afstuderen. Om die reden besloot ik om voor een semi-professioneel team te spelen om me daar verder te ontwikkelen. Mijn tijd in Cincinnati was heel leuk. Ik heb daar met jongens gespeeld die toentertijd ook college soccer speelden. Een aantal spelen nu ook professioneel in de Championship, League One, of MLS Next Pro. Cincinnati had een MLS, MLB en American football team dus met die jongens gingen we geregeld een wedstrijdje kijken.  

Daarna speelde je in 2020 voor East Atlanta en 2021 voor Colorado Springs Switchbacks FC waar je je officiële USL Championship maakte. Wat was je ervaring met deze club?

Ik heb in de zomer van 2020 een goed seizoen gedraaid bij East Atlanta FC waar ik net als bij Young Harris aanvoerder was. Ik had het daar erg naar m’n zin. Helaas scheurde ik m’n kruisband en meniscus op meerdere plakken af in de laatste wedstrijd van het zomerseizoen. Toen heb ik bijna een jaar gerevalideerd om vervolgens m’n senior year bij Young Harris weer fit in te gaan. Dat seizoen verliep boven verwachting goed. Na er een tijdje uit te hebben gelegen had ik niet verwacht zoveel wedstrijden in korte tijd te kunnen spelen. De kracht die ik kreeg van God hielp mij enorm goed en ik heb mezelf in 2 maanden tijd in de kijker gespeeld bij diverse profclubs in de USL Championship.

Colorado Springs Switchbacks FC was het meest concreet en pushte echt voor de deal. Switchbacks FC pushte alleen wel heel erg en dat zorgde ervoor dat ik voor hen koos. Je wilt je toch gewild voelen en hun doorzettingsvermogen vertelde mij genoeg. Het niveau was erg hoog in Colorado. Ik speelde in een zeer ervaren team met jongens als Hadji Barry die nu in Egypte speelt, Michee Ngalina die in Turkije actief is en jongens met een MLS verleden. Ik had op dat moment de pech dat de nummer 6 al jarenlang een van de beste nummers 6 van de league was. Ook deden we mee in de bovenste plekken van de competitie en dus had de coach geen reden om een winning-team te wijzigen. Ik had het lastig qua speelminuten, hoe goed ik het ook deed op training. Ik kon me wel goed ontwikkelen en de faciliteiten hielpen daar ook bij.

We speelden in een gloednieuw stadion wat vaak vol zat. Voor spelers was er een jacuzzi, grote en mooie kleedkamer en gym. Ook merk je aan kleine dingen dat alles erg professioneel werd behandeld. Zo moesten we elke training een Playermaker om de schoenen dragen zodat alle stats werden bijgehouden. Dit was precies wat ik wilde. Werken in een professionele omgeving om beter te worden. Ik werd ook gelijk als echte professional behandeld. Ik was een van de jonkies van het team en de enige die net uit college kwam, maar werd gelijk naar standards van ervaren pro’s behandeld. Die omschakeling van college naar de pro’s was enorm mooi en waardevol. Al met al was het team erg geroutineerd. Om dan met die jongens elke dag te trainen ervaarde ik als leerzaam. Verder werd er veel aandacht aan videosessies besteed en de dag voor de wedstrijd werden we met gedetailleerde video-analyses voorbereid op sterke en zwakke punten van de tegenstander. Die ervaringen neem ik mee.

Vanuit daar maakte je in 2023 de stap naar USL League One-club One Knoxville SC. Hoe kwam die stap tot stand?

Ik luisterde bij Switchbacks FC veel naar jongens die jarenlang meeliepen in de Championship en ervaring hadden in de MLS. Alleen ik wilde wel gaan spelen en heb daarom gekozen voor One Knoxville. Mijn oude college-coach ging aan de slag bij deze club en wilde mij graag aan de selectie toevoegen. Toen is alles heel snel gegaan. Ik tekende mijn contract in december 2022. Afgelopen seizoen speelde ik in feite alles, op een kleine blessure-periode van een handvol wedstrijden na. Ik ben daarover zeer tevreden over mijn seizoen en kijk uit naar aankomend seizoen!

Hoe is de club One Knoxville SC qua professionaliteit? En hoe is de leefkwaliteit in Knoxville?

One Knoxville SC is een compleet nieuwe club waarvan het eerste professionele seizoen nu achter de rug is. De club is in volle groei en professioneel opgericht. Elke dag merk je dat je het uiterste wordt gevraagd. Het leukste is dat iedereen een onderdeel uitmaakt van de cultuur die hier wordt neergezet. Iedereen in de club behandelt One Knox erg professioneel en met veel aandacht. Of het nou een speler, coach, fan, kantoormedewerker of een sponsor is. Er wordt goed voor ons gezorgd.

Aan een aantal dingen merk je wel dat deze club nog echt in opkomst is. Er wordt nu bijvoorbeeld een nieuw stadion gebouwd. Qua leefkwaliteit mag ik niet klagen. De club heeft voor mij en andere spelers een gloednieuw appartement geregeld die aan de rivier ligt dus dat is wel netjes. Het weer is lekker. Gelukkig regent het niet zo veel als in Nederland. M’n korte broek had ik daar nog in oktober aan en over het algemeen is het constant warm. De mensen zijn vriendelijk en Knoxville zelf is een leuk stadje. Het heeft een leuk centrum en mooie natuurgebieden die ik opzoek wanneer ik vrij ben.

Inmiddels ben je al ruim vijf jaar actief in Amerika. Was zijn je ambities als voetballer voor de komende jaren?

Ik ben erg blij met het pad dat ik heb bewandeld tot zover. Amerika heeft me mijn schoolpapieren en werk als profvoetballer gegeven. Nu ga ik mijn 3e professionele seizoen in. Ik wil de competitie en cup(s) winnen. Eerst zaak om komend seizoen weer goed te presteren in Knoxville. Ik wil voor het hoogst haalbare gaan in mijn carrière en houd wat betreft mijn toekomst alle opties open. Dat kan zowel in Amerika als in Europa zijn. Of wellicht nog ergens anders. Wat dat betreft heeft mijn tijd in Amerika mij wel open-minded gemaakt. We zien het wel. Eerst aankomend seizoen knallen in Knoxville! 

Wat zou je andere voetballers adviseren die ook graag een profcarrière in Amerika willen behalen?

Mijn advies is om je gevoel te volgen. Ik ging vijf jaar geleden naar Amerika met een plan. Het was een mooie mogelijkheid en het motto 'niet geschoten is altijd mis' hielp mij om die eerste stap te zetten. Daarnaast is het belangrijk om je doelen goed te onthouden. Nu zit ik hier vijf jaar later goed op m’n plek.

Een groot nadeel is dat je in Amerika geen zomerstop hebt, dus je zal lang van huis weg zijn mocht je hier ooit actief zijn. Het voetbalseizoen loopt van februari tot november. Ik houd echt veel van mijn familie dus soms is die afstand niet makkelijk, maar tijdens off-season vlieg ik terug mijn naar familie. 

Je kan hier op verschillende manieren bij een profclub terecht komen. Via agenten, try-outs, college-voetbal, MLS Superdraft of gewoonweg je eigen netwerk. Wil je er echt voor gaan, neem dan contact op met de juiste mensen. Stuur mij een berichtje met vragen en ik probeer je te helpen. Succes!