Hoe hij uiteindelijk via een indrukwekkende omweg bij de Hongaarse topclub Ferencvárosi TC belandde, bespreken we met Abena in dit Membership Exclusive interview.
Het gaat goed het hier, het leven in Hongarije bevalt mij prima. Je hebt hier meer mensen die Engels spreken dan in Slowakije dus het leggen van contact gaat ook een stuk makkelijker. Ik woon in Boedapest, echt een mooie grote stad waar genoeg te beleven is.
Ja klopt, ik ben zestienjarige leeftijd van Elinkwijk naar FC Utrecht gegaan. Ik heb daar helaas nooit mogen debuteren omdat er destijds veel spelers waren op mijn positie die veel meer ervaring hadden. Maar gelukkig kon ik me wel goed ontwikkelen bij Jong FC Utrecht, want daarmee speelde we destijds al in de Juplier League (tegenwoordig Keuken Kampioen Divisie).
Ik heb voor De Graafschap gekozen omdat zij destijds een duidelijke plan hadden wat mij echt motiveerde. Ze wilde mij verder laten ontwikkelen en voorbereiden om een eventuele stap te maken naar Engeland. Uiteindelijk is mijn pad vooralsnog anders gelopen, maar het plan was goed. En daarnaast wilde ik gewoon heel graag in een eerste elftal spelen. Er waren nog wat andere opties. Ik kon bijv. ook naar Fortuna Sittard en naar Cyprus, maar dat vond ik toen nog te ver van mijn vertrouwde omgeving.
Bij FC Utrecht speelde ik natuurlijk met een jong elftal in de Jupiler League en hadden we eigenlijk heel weinig druk. Maar bij De Graafschap was dat compleet anders. We speelden echt voor promotie dus ik merkte al gauw dat ik wekelijks veel druk voelde vanuit de club en de supporters. Maar daar heb ik juist heel veel van geleerd.
Ik kwam op een zijspoor terecht bij De Graafschap. Ik speelde daar rechtsback, wat niet mijn voorkeurspositie was, en er werd een rechtsback gehaald die precies aan een typische rechtsback-profiel voldeed. Ik had al meerdere keren aangegeven dat ik liever centraal achterin speel maar daar werd geen gehoor aan gegeven. Ondanks dat ik echt een hele goede band had met de fans van De Graafschap, vond ik dat ik elders mijn weg moest vinden.
Vervolgens werd ik gebeld door mijn zaakwaarnemer met de vraag of ik een transfer naar Slowakije aandurfde. De trainer van FC Spartak Trnava zag video's van mij op YouTube en ik was precies de type speler die hij mistte in zijn selectie. Ik heb geen enkele seconde geaarzeld, ik was binnen twee dagen in Slowakije.
Mijn eerste training was met een fitness coach van de club die toen eigenlijk niet zo aardig was. Hij sprak geen woord Engels en hij nam niet echt de tijd om de oefeningen die ik moest doen goed uit te leggen. Hij deed het een keer voor en ik kreeg geen eens de gelegenheid om vragen te stellen. Maar ik trok me er toen niet zoveel van aan. Het grappige is dat we uiteindelijk nog beste vrienden zijn geworden. Ik kwam daar aan in de winter en heb uiteindelijk de rest van de competitie alle wedstrijden gespeeld. We hebben zelfs nog de finale van de Slowaakse beker gewonnen. Ik mocht van de trainer tijdens de penalty-reeks de winnende penalty nemen en scoorde hem. Toen heb ik mezelf soort van op de kaart gezet in Slowakije.
Toen ik naar Slowakije vertrok zei mijn zaakwaarnemer gelijk tegen mij dat er een topploeg in de competitie is waar ik eventueel naar toe zou kunnen gaan als ik het goed ga doen bij Spartak Trnava. Met dat doel voor ogen ben ik elke wedstrijd 100% gegaan. De klassieker in Slowakije is Spartak Trnava tegen Slovan Bratislava. Dat was voor mij dé wedstrijd om mezelf in de kijker te spelen. Dat deed ik ook, waardoor ze gelijk na de wedstrijd contact opnamen met mijn zaakwaarnemer. Het enige wat hij zei toen hij me belde was: "I told you".
Ik had het ergens wel gehoopt om deze stap te maken, maar met alleen hoop kom je er niet. Er was natuurlijk veel werk aan de winkel. En mijn drive en motivatie was veel te groot om deze kans aan mij voorbij te laten gaan. Toen ben ik in de zomer van 2019 vertrokken naar Slovan Bratislava.
Slovan heeft een grote naam en ik verhuisde van het kleine stadje Trnava naar de hoofdstad Bratislava. De stad, het stadion, de fans, letterlijk alles was beter. Waar ik bij Spartak Trnava alleen met Slowaakse jongens speelde, had ik bij Slovan bijv. al twee Nederlandse jongens in mijn team: Mitch Apau en Joeri de Kamps. Zij lieten mij gelukkig al heel snel thuisvoelen door mij te introduceren aan alle spelers en mij de stad te laten zien.
Ik heb 3,5 jaar bij Slovan gespeeld waarin ik drie keer landskampioenen ben geworden, twee keer de Slowaakse beker won, één keer ben uitgeroepen tot beste speler van het seizoen en daarnaast ook nog in de voorronde Champions League, de Europa League en de Conference League heb gespeeld.
De eerste keer toen we ons plaatste voor de Europa League scoorde ik een hele belangrijke goal tegen PAOK waardoor we in de eerste wedstrijd met 1-0 wonnen. De return verloren we met 3-2 waardoor we ons plaatste ten koste van PAOK. Dat was overigens één van mijn gekste wedstrijd die ik ooit heb gespeeld.
Toen we met Slovan in de voorronde Champions League tegen Ferencváros speelde, viel ik op bij de club. Uiteindelijk hebben ze mij een halfjaar later (januari 2023) overgenomen van Slovan en sindsdien speel ik in Hongarije.
Suriname is mijn geboorteland. Toen ik de uitnodiging kreeg om voor het nationale elftal uit te komen twijfelde ik geen moment. Mijn droom is om met Suriname op een WK te schitteren. Het zal mij misschien niet meer lukken maar ik ben nu samen met alle andere spelers wel een van de grondleggers. Ik hoop dat andere spelers in de toekomst ook sneller voor Suriname zullen kiezen. Want als we eerlijk moeten zijn, we hebben echt veel talenten rondlopen in Suriname en in Nederland. Na mijn carrière zou ik ook graag betrokken willen blijven om Suriname verder te helpen hogerop te komen.
Klopt, het ontstond eigenlijk nadat ik een goede vriend had geholpen met een talentendag. Ik zag daar veel jonge voetballers rondlopen die er te makkelijk over dachten om de top te bereiken. En ik had altijd al een droom om voetballers te motiveren in hetgeen wat ze willen bereiken. Dat kan je niet beter doen dan door andere verhalen van spelers aan te horen.
Na mijn carrière wil ik er sowieso nog meer aandacht aan gaan geven door nog grotere namen erbij te betrekken. Er berust zich namelijk in de voetbalwereld een hele grote taboe om te praten over onze ervaringen binnen en buiten het veld. Met Young Ballers wil ik dit taboe gaan doorbreken.
Volg je hart en wees dapper. Vraag niet om te veel advies van mensen om je heen. Want dat zal jou motivatie en visie misschien doen veranderen. Je hebt maar één persoon nodig om in jou dromen te geloven en diegene staat elke ochtend voor jou in de spiegel. Je zal alleen spijt krijgen voor hetgeen wat je niet hebt gedaan. Alle dingen die je doet en alle keuzes die je maakt zullen zich uiteindelijk vormen tot wijze lessen.
Hoe Luijks daar in de zomer van 2023 is terecht gekomen, lees je later in dit interview. We bespreken eerst met de 28-jarige aanvalster in welke landen ze allemaal heeft gevoetbald, hoe ze daar is terecht gekomen en wat ze voornamelijk heeft geleerd van haar buitenlandse avonturen.
Ik heb het zelf nooit opgezocht, maar ik ben al op vrij jonge leeftijd naar België gegaan. Ik woonde dichtbij de grens en het was voor mij makkelijker om te combineren met school. Toen ik was afgestudeerd ging ik naar Italië waar ik anderhalf jaar heb gespeeld bij A.S.D. Pink Sport Time. Vanuit daar vertrok ik naar Frankrijk, maar daar ging alles niet zo goed. Qua voetbal was het niveau heel hoog maar de organisatie was heel slecht. Betalingen waren niet op tijd en de faciliteiten waren slecht. We hadden geen kleedkamer, geen eigen veld en niemand had een verzekering. Daar stond ik wel echt van te kijken, want je speelt dan wel in 1 van de hoogste leagues voor vrouwen.
Ik ben toen naar Hongarije gegaan voor een half jaar en vervolgens naar Turkije. Daarna kwam ik in Kroatië terecht waar het net zo slecht geregeld was als mijn ervaring in Frankrijk. En momenteel speel ik dus in Saudi Arabië bij Al Shabab.
Ik weet dat veel mensen mij als 'clubhopper' zien, maar als ik mijn CV zie vind ik dat ook echt niet zo gek. Ik sta gelukkig achter alle keuzes die ik heb gemaakt. In veel landen was de organisatie niet goed. Betalingen kwamen niet (op tijd) binnen en veel dingen rondom het voetbal waren niet goed geregeld. Als je alleen in een onbekend land zit zonder familie en vrienden, is het wel belangrijk dat dit soort dingen goed geregeld zijn. Je wilt bijv. gewoon naar een dokter kunnen gaan als je ziek bent.
Je merkt dat het vrouwenvoetbal hard is gegroeid maar er is nog een lange weg te gaan. Ik voel mij gezegend dat ik een onderdeel mag zijn van dit groeiende proces. Alle clubs en landen waar ik ben geweest hebben mij wat geleerd. Sommigen op het veld, sommigen buiten het veld.
Ik heb vroeger ooit stage gelopen bij Tottenham Hotspur, maar vrouwenvoetbal was toen pas net in opkomst en ze konden nog geen contracten voor buitenlanders speelsters betalen. Er was wel een optie om bij mensen thuis te gaan wonen, maar ik heb daar toen niet voor gekozen.
Bij Madrid CFF heb ik ook 3 weken stage gelopen, dat ging eigenlijk heel goed. Mijn zaakwaarnemer was al in onderhandeling met de club, maar het laatste moment scheurden twee verdedigers hun kruisband waardoor ze noodgedwongen opzoek moesten naar verdedigers. Daarom ging mijn deal niet door.
Ik heb vroeger nog bij PSV/FC Eindhoven gespeeld in de jeugd. Verder heb ik inderdaad alleen met Excelsior Eredivisie gespeeld. Vanwege mijn studie koos ik destijds om bij Excelsior te voetballen omdat het relatief vlakbij huis was. Verder heb ik er altijd voor gekozen om in België te spelen omdat ze daar in de avonden trainen waardoor ik werk en school makkelijker kon combineren. In Nederland trainden ze overdag, dus is werken ernaast lastig. Daarnaast waren de vergoedingen in Nederland slechtst een paar honderd euro, waardoor het dan simpelweg niet mogelijk was om rond te komen.
Het was voor mij altijd een droom om gewoon mijn passie te kunnen uitvoeren en hiervan te kunnen rondkomen. In Nederland werd al snel duidelijk dat het hem niet ging worden. Toen ik jonger was (en nu nog steeds bij veel clubs) betaalden ze vrouwen in Nederland nauwelijks salarissen waar je van kan rondkomen. In België kon ik wel redelijk verdienen en werkte ik er een paar uur bij zodat ik goed kon rondkomen.
Toen ik uiteindelijk in Italië ging voetballen kon ik mij volledig focussen op het voetbal. De keuze was daarom snel gemaakt. Mijn vader reist ook veel voor zijn werk en ook als persoon leer je er gewoon heel veel van om in een ander land te wonen en te werken. Dus de intentie om in het buitenland te voetballen had ik eigenlijk altijd al.
Istanbul was het een van de leukste steden waar ik heb gevoetbald. Er is van alles te doen en te beleven. Alleen op voetbal vlak, moeten ze nog wel echt stappen maken. Je ziet dat het qua faciliteiten, organisatie en op technisch- en tactisch vlak gewoon slecht is. Ik ben een technische voetballer, maar daar was het vooral veel lange ballen en met z'n allen er achteraan rennen. Ik voelde mij daar wel een beetje verdwaald op het veld omdat het echt niet mijn soort voetbal was.
Qua cultuur en mensen was het verder echt heel gezellig en familiair. Iedereen probeert je te helpen en staat voor je klaar. Maar uiteindelijk ben je daar toch om te voetballen en dat was wel minder. Het grote verschil met Nederland is toch wel gewoon dat Nederland structuur heeft waar duidelijke afspraken worden vastgelegd en nagekomen. In Turkije wist ik soms pas een dag van te voren hoe laat ik de volgende dag moest trainen. Dat zijn dingen waar ik vooral in het begin moeite mee had.
Ik had eigenlijk besloten om mijn laatste jaren van mijn carrière in Nederland of België te spelen. Tot een zaakwaarnemer uit Dubai mij vroeg of ik interesse had om in Saudi te gaan spelen. In het begin was ik heel erg sceptisch door alle verhalen natuurlijk. Toen hij uiteindelijk met een contractaanbieding kwam heb ik informatie bij verschillende mensen (mannen die er ook hebben gespeeld) opgevraagd en toch de keuze gemaakt om erheen te gaan.
Ik heb voor één seizoen getekend, met de optie om halverwege het seizoen te kijken of ik wil blijven (om zekerheid voor mezelf in te bouwen). Maar ik kan er wel eerlijk over zijn dat als je die aanbiedingen ziet, je wel heel sterk in je schoenen moet staan om nee te zeggen.
Sinds vroeger heb ik eigenlijk al mijn verdiende geld geherinvesteerd in extra trainingen, een diëtist, sportpsycholoog noem maar op. Ik heb in al die jaren prima kunnen rondkomen van het voetbal, maar niet echt kunnen sparen. En als je dan nu daarheen kan gaan, wetende dat je nog wat kan sparen voor als je stopt, dan is dat wel heel fijn. Vooral als je weet dat er in het vrouwenvoetbal niet heel veel geld wordt geïnvesteerd en je bijna zeker weet dat je ná je carrière gewoon nog moet werken.
Ze hebben eigenlijk pas twee seizoenen een echte competitie voor vrouwen. Het heeft best lang geduurd voordat vrouwen hier daadwerkelijk ook echt mochten voetballen volgens de wet. Sinds dit jaar investeren ze dan ook pas echt in het vrouwenvoetbal. Alle wedstrijden komen op tv, clubs halen buitenlandse speelsters en er wordt veel geld in marketing geïnvesteerd. Het aanzien dat mannenvoetbal nu in Saoudi-Arabië begint te krijgen, willen ze ook bij de vrouwen hebben.
Je merkt wel echt dat het nog in de beginfase is. Het niveau is nog niet echt hoog en qua opzet is het nog niet goed geregeld. Maar als je ziet hoeveel geld er in Saudi wordt geïnvesteerd, vind ik het soms wel jammer dat Nederland dit niet doet. Het niveau begint nu wel echt omhoog te gaan. Nederland zou dit ook kunnen realiseren, maar dan moeten ze meer gaan betalen zodat alle speelsters zich puur op het voetbal kunnen focussen zonder dat ze een bijbaan nodig hebben.
Ik woon in een appartementencomplex samen met alle andere buitenlandse speelsters. We hebben ook allemaal een eigen auto. Soms train ik twee keer per dag en andere dagen train ik meestal voor mezelf in de gym. Verder drink ik naast mijn trainingen af en toe een koffietje of ga ik uiteten. Ik ben goed bevriend geraakt met een aantal spelers van de mannen en die nemen ons soms bijv. mee naar evenementen.
Qua vrouwenrechten merk ik er zelf niet veel van want ik focus me puur op het voetballen. Locals ervaren dat wellicht anders. Ik zie wel gewoon overal vrouwen rondlopen in winkelcentra en ik zie ze gewoon op terrasjes zitten. Maar je merkt wel dat er nog verschillen zijn tussen mannen- en vrouwenrechten. Ondanks dat is het zeker wel verbeterd ten opzichte van de verhalen die je in Nederland hoort.
Het land is verder hard aan het ontwikkelen. Ze zeggen dat ze een beetje als Dubai willen worden. Ze willen het aantrekkelijker maken voor toeristen, dus dan organiseren ze bijv. festivals en evenementen zodat er meer toeristen op af komen. Momenteel is het bijv. 'Riyadh Season' en dan zie je gelijk veel meer toeristen rondlopen.
Ik heb eerlijk gezegd niet heel veel ambities meer. Ik heb in mooie landen mogen spelen, heel veel verschillende culturen en onvergetelijke momenten mogen ervaren en vriendschappen voor het leven gemaakt. Ik ben sinds kleins al groot fan van Feyenoord en hoopte altijd om daar ooit nog te spelen. Dus wie weet kan ik daar in mijn laatste jaren nog spelen om mijn laatste droom te laten uitkomen.
Dat is iets waar ik steeds meer over nadenk. Ik wil sowieso heel graag trainingen geven en voetballers individueel begeleiden op mentaal vlak en met voeding. Mijn oma was altijd mijn grootste fan en is onlangs overleden. Ze was nog heel fit en deed o.a. nog aan gymnastiek voor ouderen in het verzorgingstehuis waar ze zat. Ik vind het zelf ook heel leuk om ouderen in beweging te houden. Dus daar wil ik ook wat mee gaan doen. Hoe en in welke vorm het er precies uit gaat zien, weet ik nog niet precies.
We spraken Yesin van der Pluijm over hoe en waarom hij al op jonge leeftijd besloot naar Amerika te gaan, zijn persoonlijke avonturen in Amerika, de grote verschillen tussen het Amerikaanse en Nederlandse profvoetbal en wat zijn ambities zijn voor de komende jaren.
Het gaat goed met mij! Het seizoen is in oktober afgelopen en ik ben een aantal weken later naar Nederland gevlogen om tijd door te brengen met familie want die zie ik niet gedurende het seizoen.
Mijn off-season verloopt heel goed. Gedurende het lange seizoen speelde ik gewoon door met wat pijntjes. Het liefst bleef ik na het einde van het seizoen doortrainen, maar het lichaam heeft soms ook rust nodig. Helemaal als je bijna 30 wedstrijden non-stop speelt. Nu ben ik met hulp van een aantal sportfysio’s en online workout programs van de club weer geleidelijk de spieren aan het opbouwen om straks weer te kunnen peaken in Amerika. Ook zwem ik geregeld om m’n conditie weer omhoog te krijgen.
Ik heb vanaf mijn 7e bijna tien jaar bij Feyenoord gespeeld. Ik heb een ongelooflijk leuke tijd gehad daar. Ik was als klein ventje altijd al groot Feyenoord-fan. Dat ik dan een uitnodiging kreeg om mee te trainen op zesjarige leeftijd was mooi. Uiteindelijk hebben ze mij aangenomen na een aantal proef wedstrijden/-trainingen. Hier ben ik opgegroeid als voetballer en heb vele mooie momenten meegemaakt. Van kampioenschappen tot voorwedstrijden spelen in De Kuip tot (inter)nationale toernooien met de beste teams ter wereld. Dat zijn momenten die je bijblijven.
Ik heb tegen Phil Foden, Brahim Diaz, Kai Havertz, Mason Mount, Declan Rice, Donyell Malen, Matthijs de Ligt en nog veel meer grote namen gespeeld. Van mijn lichting zijn Tyrell Malacia, Tahith Chong en Noa Lang uiteindelijk doorgebroken. En van de lichting boven mij met wie ik wel eens mee mocht doen is Justin Bijlow het bekendst. Ik was vaak aanvoerder, mocht meedoen met hogere elftallen en werd elk jaar door geweldige trainers en oud-profs als Roy Makaay gecoacht. De kwaliteit in de jeugdopleiding was hoog. In mijn tijd bij Feyenoord werd de opleiding 5 keer uitgeroepen tot beste jeugdopleiding van Nederland. In deze periode werd ik regelmatig opgeroepen voor Nederlandse jeugdelftallen waarbij ik met de beste jongens van het land speelde. Geweldige periode dus.
Dat klopt. Dat was een persoonlijke beslissing die op dat moment nodig was, omdat ik naast mijn drukke voetbalschema ook een VWO-diploma wilde halen. Thuis werd ik ook altijd aangemoedigd om m’n papiertje eerst te halen omdat een voetbalcarrière maar kort is. Toen ik even een mindere periode op school had net voor het examenjaar besloot ik een stapje terug te doen en naar Excelsior te gaan. Mijn focus ging hierbij wat meer uit naar het balen van mijn VWO-diploma. Nu ik erop terugkijk is dat een wijze en dappere beslissing. Voetbal was tenslotte mijn leven en ik speelde altijd veel bij Feyenoord.
Nadat ik mijn VWO-diploma behaalde zette ik alles op alles gezet om in de 0/19 bij Excelsior een contract te tekenen. Ik was aanvoerder van het team en speelde mee bij Jong Excelsior. Buiten groepstrainingen en wedstrijden trainde ik extra voor mezelf op het veld en in het krachthonk. Ik deed er echt alles aan om dat procentje beter te worden. Het verliep allemaal best goed moet ik zeggen. Excelsior bood alleen niemand van mijn team een 1e-elftal contract aan. Ik ging toen verder kijken en kwam via een teamgenoot in contact met Kingstalent. Dit is een bedrijf die contacten had met Amerikaanse universiteiten.
Bij deze universiteiten kan school en voetbal veel makkelijker combineren dan hier in Nederland. Na een aantal gesprekken raakte ik overtuigd en wilde ik voor deze kans gaan: eerst m’n papieren halen en daarna professioneel aan de slag. Bij de school waar ik toen voor koos, Young Harris College, werd een weg uitgestippeld naar het profvoetbal in Amerika. Daarnaast sprak het avontuur mij aan. Ik had ook een aantal opties in Nederland. Dat betekende wel dat ik moest kiezen tussen fulltime voetbal of studie. Toen heb ik besloten om studie en voetbal te combineren in Amerika om vervolgens met schoolpapieren op zak professioneel te voetballen. Deze mogelijkheid sprak mij meer aan.
Ik zat direct goed op m’n plek! Ik kon me erg makkelijk aanpassen, mede doordat ik in een goed team kwam dat volzat met internationale gasten die ook ver van huis zaten. Zo speelde ik met jongens die ook bij mooie Europese jeugdopleidingen speelden zoals Bayern München en Leicester City. Tuurlijk miste ik mijn familie, alleen we speelden zoveel wedstrijden (soms rond de 20 in 2.5 maanden) dat ik het zogezegd te druk had om heimwee te hebben.
Het niveau was te vergelijken met wat ik gewend was bij Excelsior. De coach had al jarenlang goed werk verricht en veel jongens begeleid van Young Harris naar de pro’s. Wat betreft het team waarin ik terecht kwam was het niveau hoog; van de groep die afstudeerde na mijn eerste paar maanden bij Young Harris, tekenden maar liefst vier jongens professionele contracten.
Dat hielp mij om voor deze school in Georgia te kiezen boven andere grote scholen die belangstelling toonden. Qua voetbal is het grootste verschil dat er in Amerika veel waarde wordt gehecht aan het fysieke en conditionele aspect, terwijl we in Nederland toch altijd van technisch voetbal houden.
Tijdens de zomerstop van school had ik de keuze om naar huis te gaan of om elders in Amerika ervaring op te doen op het veld. Mijn doel was nog altijd om professioneel te voetballen na het afstuderen. Om die reden besloot ik om voor een semi-professioneel team te spelen om me daar verder te ontwikkelen. Mijn tijd in Cincinnati was heel leuk. Ik heb daar met jongens gespeeld die toentertijd ook college soccer speelden. Een aantal spelen nu ook professioneel in de Championship, League One, of MLS Next Pro. Cincinnati had een MLS, MLB en American football team dus met die jongens gingen we geregeld een wedstrijdje kijken.
Ik heb in de zomer van 2020 een goed seizoen gedraaid bij East Atlanta FC waar ik net als bij Young Harris aanvoerder was. Ik had het daar erg naar m’n zin. Helaas scheurde ik m’n kruisband en meniscus op meerdere plakken af in de laatste wedstrijd van het zomerseizoen. Toen heb ik bijna een jaar gerevalideerd om vervolgens m’n senior year bij Young Harris weer fit in te gaan. Dat seizoen verliep boven verwachting goed. Na er een tijdje uit te hebben gelegen had ik niet verwacht zoveel wedstrijden in korte tijd te kunnen spelen. De kracht die ik kreeg van God hielp mij enorm goed en ik heb mezelf in 2 maanden tijd in de kijker gespeeld bij diverse profclubs in de USL Championship.
Colorado Springs Switchbacks FC was het meest concreet en pushte echt voor de deal. Switchbacks FC pushte alleen wel heel erg en dat zorgde ervoor dat ik voor hen koos. Je wilt je toch gewild voelen en hun doorzettingsvermogen vertelde mij genoeg. Het niveau was erg hoog in Colorado. Ik speelde in een zeer ervaren team met jongens als Hadji Barry die nu in Egypte speelt, Michee Ngalina die in Turkije actief is en jongens met een MLS verleden. Ik had op dat moment de pech dat de nummer 6 al jarenlang een van de beste nummers 6 van de league was. Ook deden we mee in de bovenste plekken van de competitie en dus had de coach geen reden om een winning-team te wijzigen. Ik had het lastig qua speelminuten, hoe goed ik het ook deed op training. Ik kon me wel goed ontwikkelen en de faciliteiten hielpen daar ook bij.
We speelden in een gloednieuw stadion wat vaak vol zat. Voor spelers was er een jacuzzi, grote en mooie kleedkamer en gym. Ook merk je aan kleine dingen dat alles erg professioneel werd behandeld. Zo moesten we elke training een Playermaker om de schoenen dragen zodat alle stats werden bijgehouden. Dit was precies wat ik wilde. Werken in een professionele omgeving om beter te worden. Ik werd ook gelijk als echte professional behandeld. Ik was een van de jonkies van het team en de enige die net uit college kwam, maar werd gelijk naar standards van ervaren pro’s behandeld. Die omschakeling van college naar de pro’s was enorm mooi en waardevol. Al met al was het team erg geroutineerd. Om dan met die jongens elke dag te trainen ervaarde ik als leerzaam. Verder werd er veel aandacht aan videosessies besteed en de dag voor de wedstrijd werden we met gedetailleerde video-analyses voorbereid op sterke en zwakke punten van de tegenstander. Die ervaringen neem ik mee.
Ik luisterde bij Switchbacks FC veel naar jongens die jarenlang meeliepen in de Championship en ervaring hadden in de MLS. Alleen ik wilde wel gaan spelen en heb daarom gekozen voor One Knoxville. Mijn oude college-coach ging aan de slag bij deze club en wilde mij graag aan de selectie toevoegen. Toen is alles heel snel gegaan. Ik tekende mijn contract in december 2022. Afgelopen seizoen speelde ik in feite alles, op een kleine blessure-periode van een handvol wedstrijden na. Ik ben daarover zeer tevreden over mijn seizoen en kijk uit naar aankomend seizoen!
One Knoxville SC is een compleet nieuwe club waarvan het eerste professionele seizoen nu achter de rug is. De club is in volle groei en professioneel opgericht. Elke dag merk je dat je het uiterste wordt gevraagd. Het leukste is dat iedereen een onderdeel uitmaakt van de cultuur die hier wordt neergezet. Iedereen in de club behandelt One Knox erg professioneel en met veel aandacht. Of het nou een speler, coach, fan, kantoormedewerker of een sponsor is. Er wordt goed voor ons gezorgd.
Aan een aantal dingen merk je wel dat deze club nog echt in opkomst is. Er wordt nu bijvoorbeeld een nieuw stadion gebouwd. Qua leefkwaliteit mag ik niet klagen. De club heeft voor mij en andere spelers een gloednieuw appartement geregeld die aan de rivier ligt dus dat is wel netjes. Het weer is lekker. Gelukkig regent het niet zo veel als in Nederland. M’n korte broek had ik daar nog in oktober aan en over het algemeen is het constant warm. De mensen zijn vriendelijk en Knoxville zelf is een leuk stadje. Het heeft een leuk centrum en mooie natuurgebieden die ik opzoek wanneer ik vrij ben.
Ik ben erg blij met het pad dat ik heb bewandeld tot zover. Amerika heeft me mijn schoolpapieren en werk als profvoetballer gegeven. Nu ga ik mijn 3e professionele seizoen in. Ik wil de competitie en cup(s) winnen. Eerst zaak om komend seizoen weer goed te presteren in Knoxville. Ik wil voor het hoogst haalbare gaan in mijn carrière en houd wat betreft mijn toekomst alle opties open. Dat kan zowel in Amerika als in Europa zijn. Of wellicht nog ergens anders. Wat dat betreft heeft mijn tijd in Amerika mij wel open-minded gemaakt. We zien het wel. Eerst aankomend seizoen knallen in Knoxville!
Mijn advies is om je gevoel te volgen. Ik ging vijf jaar geleden naar Amerika met een plan. Het was een mooie mogelijkheid en het motto 'niet geschoten is altijd mis' hielp mij om die eerste stap te zetten. Daarnaast is het belangrijk om je doelen goed te onthouden. Nu zit ik hier vijf jaar later goed op m’n plek.
Een groot nadeel is dat je in Amerika geen zomerstop hebt, dus je zal lang van huis weg zijn mocht je hier ooit actief zijn. Het voetbalseizoen loopt van februari tot november. Ik houd echt veel van mijn familie dus soms is die afstand niet makkelijk, maar tijdens off-season vlieg ik terug mijn naar familie.
Je kan hier op verschillende manieren bij een profclub terecht komen. Via agenten, try-outs, college-voetbal, MLS Superdraft of gewoonweg je eigen netwerk. Wil je er echt voor gaan, neem dan contact op met de juiste mensen. Stuur mij een berichtje met vragen en ik probeer je te helpen. Succes!
Hij vertrok naar Achilles '29 dat destijds nog in de Jupiler League (voorganger van de Keuken Kampioen Divisie) uitkwam. Echter ging de club na 2,5 jaar failliet en moest hij noodgedwongen een stap terug doen naar de amateurs. Hij ging spelen voor FC Lienden.
Hoe hij uiteindelijk via FC Lienden, het Afghaanse nationale elftal, Polen en Bangladesh bij een Libanese topclub terecht kwam, lees je in dit interview.
Hey Gavin, het ging op zich best lekker in Libanon maar ik heb afgelopen week helaas noodgedwongen het land moeten verlaten vanwege de oorlog tussen Israël en Palestina. Het werd onveilig voor mijn gezin en de Nederlandse regering adviseerde Nederlanders z.s.m. uit Libanon te vertrekken. Ik heb daarom helaas mijn contract moeten laten ontbinden.
Ik woonde in Beirut en ik had het heel erg naar mijn zin. Beirut heeft sinds de enorme explosieve van een aantal jaar geleden nog wel veel last elektriciteitsproblemen waardoor de stroom regelmatig uitvalt. Met name als het heel warm is kan dat vervelend zijn omdat je dan o.a. de airco niet kunt gebruiken. Maar verder is het een hele mooie moderne stad met veel lekkere restaurants. De zon schijnt veel, er zijn mooie stranden en goede beachclubs.
Bij NEC had ik echt een leuke tijd in de jeugd. Bij Achilles’29 maakte ik mijn profdebuut in de Jupiler league en speelde ik leuke wedstrijden tegen o.a. Cambuur, NAC Breda en VVV Venlo.
Maar toen ik eenmaal bij FC Lienden ging spelen had ik het eerlijk gezegd heel moeilijk. Ik trainde opeens maar drie avonden in de week wat mentaal best zwaar was. Ik had toen ook een fase dat ik helemaal niet meer terug wilde naar het profvoetbal. Ik heb er toen ook weinig voor gedaan waar ik achteraf wel een beetje spijt van heb.
Nou ik had eerder al wat opties om o.a. naar Bangladesh, India en Nepal te gaan, maar ik was heel bang om die stap te nemen. Australië heeft toch wat meer een Europese leeftijd waardoor de keuze makkelijker was om voor Australië te gaan. Een jonge agent genaamd Abhay kende de trainer van de club en stelde me voor. Die trainer was gelijk enthousiast waardoor ik een mooie uitdaging daar kon aangaan.
Maar helaas duurde het avontuur niet zo lang. Ik liep een scheur in mijn meniscus op waardoor ik de club noodgedwongen moest verlaten. Tegelijker kampte ik ook met heimwee en wilde ik sowieso al graag terug naar Nederland.
Ik kreeg via een andere zaakwaarnemer de mogelijkheid om te revalideren bij Winkel Sport. Daar kon ik mijn carrière een nieuw leven inblazen maar had ik wederom veel pech. In dat seizoen scheurde ik namelijk twee keer mijn hamstring waardoor ik heel weinig aan spelen toe kwam. Via een teamgenoot van het nationale elftal van Afghanistan werd ik voorgesteld bij Olimpia Grudziądz. Ik werd uiteindelijk aangenomen en was gelukkig weer fit om wedstrijden te spelen.
Ik heb in Polen uiteindelijk ook veel minuten gemaakt. De club waar ik speelde was heel professioneel en alles eromheen was goed geregeld. Ik heb het echt heel erg naar mijn zin gehad in Polen. Alleen op voetbalvlak was het in het begin een beetje moeilijk omdat ze in Polen met name fysiek voetbal spelen en minder tactisch. Maar na een tijdje heb ik gelukkig mijn weg kunnen vinden.
In principe wilde ik graag in Polen blijven, maar we degradeerden met de club en ik had maar één optie in Polen die financieel niet heel aantrekkelijk was. Ik had toen al wat contact met agents in het buitenlands en koos er voor om naar mijn buitenlandse opties te kijken. In Bangladesh lag er een goed contract klaar die ik moeilijk kon afwijzen. De zaakwaarnemer die mij hielp had veel connecties in Bangladesh en had daar al 14 spelers geholpen met een transfer.
De leefomstandigheden in Bangladesh waren in het begin heeeeeeel moeilijk voor mij. Het was heel erg chaotisch, de hygiëne was zeer onder de maat en er liepen overal straathonden. Na een maandje wilde ik al naar huis gaan, maar mijn vrouw overtuigde mij dat het allemaal goed zou komen. Ik vertrouwde haar daarop. In het begin was ik helemaal alleen in Bangladesh. Mijn vrouw kwam pas later. Uiteindelijk begon ik steeds meer te wennen aan het leven daar en werd het steeds leuker.
We trainden heel vroeg in de ochtend, van 06:00 tot 08:00, omdat het 's middags super warm was. Soms wel 39 graden met een hoge luchtvochtigheid. Het lijkt dan wel alsof je in een sauna rondloopt. Na de training had ik de hele dag vrij ik ging ik lekker naar buiten om de omgeving te verkennen. Je zag de gekste dingen. Ruzies op straat, geiten op een motor, hanen gevechten. Er gebeurde altijd wel iets.
We hadden bij Nejmeh SC een goede ploeg maar de competitie was niet makkelijk. Ik mistte de eerste vier wedstrijden vanwege een liesblessure maar na mijn terugkomst presteerde ik steeds beter. Ondertussen speel ik ook bij het Afghaanse nationale elftal waar ik belangrijk ben geweest in de afgelopen wedstrijden met goals en assists. Daarnaast speelde we met Nejmeh ook in de AFC Cup. Dat is vergelijkbaar met de Aziatische Europa League wat ook een prima niveau is.
Nee, dat heb ik zeker nooit gedacht. Ik dacht wel altijd dat ik in Nederland succesvol zou worden, maar helaas was dat pad niet voor mij weggelegd. Iedereen heeft zo zijn eigen weg naar succes. Voor nu zou ik zeggen dat ik over een jaar of vijf in Thailand of Indonesië wil voetballen. Dan zou ik lekker met mijn zoontje willen genieten van het leven en van voetbal. Hopelijk kan ik ooit in zo'n land een contract tekenen.
Wat ik anderen zou willen meegeven is dat je altijd hard moet blijven werken en veel in contact met zien te komen met zaakwaarnemers. Want ergens kan jouw stijl als voetballer heel goed uitkomen en dan ben je opeens profvoetballer en word je gezien als een koning. Dus nooit opgeven, hard blijven werken en op je eigen pad je succes gaan zoeken!
Update: Per 1 november heeft Omid Popalzay een contract getekend bij de Indonesische voetbalclub PSPS Riau.
Ondanks dat hij in zijn tweede seizoen in Volendam al mocht debuteren in het eerste elftal, werd hij aan het einde van het seizoen 2017-2018 weggestuurd. Hij belandde weer bij de amateurs en ging spelen voor Quick Boys.
Via Kozakken Boys, terug naar Quick Boys, Top Oss en FC Sheriff belandde hij in de zomer van 2023 bij de Poolse club LKS Lodz. Hoe hij deze bijzondere stappen ervoer en wat zijn plannen voor de toekomst zijn bespraken we met Tejan in dit VL Exclusive interview.
Het gaat goed dankjewel. Ja ik heb het zeker naar mijn zin in Polen! De mensen in Polen zijn heel vriendelijk.
Zeker! Je hebt een aantal lekkere restaurants in de buurt, maar meestal kook ik gewoon zelf.
Ik speelde een groot deel van mijn jeugd bij DWS waarmee ik altijd op het hoogste niveau speelde. Later bleek echter dat er brieven van BVO's zijn achter gehouden door DWS, dus waarschijnlijk had ik wel wat kansen maar kwam mijn moeder er pas later achter. Daarom heb ik denk ik o.a. nooit eerder bij een BVO gespeeld.
De overstap was best wel groot ja. Ik kreeg bij Volendam ook het sterkste krachtschema en moest die minimaal een jaar volgen. Ik heb daar vooral veel van geleerd, want nadat we krachttraining moesten doen hadden we meestal direct een veldtraining terwijl ik al helemaal kapot was. Gelukkig hielp mijn toenmalige trainer Robert Molenaar mij heel veel. Dus daardoor lukte het me wel om mij sneller aan te passen.
Ja, dat klopt. Nou eigenlijk hebben ze mij geen eens een reden gegeven waarom ik weg moest. Het gekke is dat zij tegen mij zeiden dat ik een profcontract krijg als ik zou debuteren in 1. Dat contract is er uiteindelijk nooit van gekomen. Ik heb er verder ook nooit meer naar gevraagd waarom ik weg moest. De keuze was al gemaakt en ik moest het gewoon accepteren.
De stap terug naar de amateurs was heel zwaar. Ik was alles al gewend van een BVO en nu moest ik na een wedstrijd in de kantine zitten om wat te gaan drinken terwijl ik dat helemaal niet leuk vond. Ik had altijd de hoop gehouden om weer terug te gaan naar een BVO. Het vooral mentaal een tegenslag. In het veld ging ik me gewoon volop focussen om zoveel mogelijk doelpunten te scoren. Gelukkig lukte dat ook want ik scoorde 19 goals in 30 wedstrijden in de Derde Divisie. Maar ik kon na dit seizoen helaas nog geen stap terug maken naar een profclub.
Van Kozakken Boys keerde ik terug naar Quick Boys. In de voorbereiding speelden we oefenwedstrijden tegen o.a. Willem ll, Jong PSV en Telstar. Die wedstrijden speelde ik best lekker. Ik scoorde o.a. een mooie goal tegen Willem ll en ondertussen wist mijn zaakwaarnemer mij bij Top Oss voor te stellen. Ik moest eerst stage lopen en speelde met Top Oss tegen Jong FC Utrecht waarin ik een goaltje had meegepikt. Daarna hadden ze mij een contract aangeboden.
De club benaderde mijn zaakwaarnemer nadat ik een goed seizoen had gedraaid bij Top Oss. Voor mij was Champions League voetballen echt geweldig. Het is moeilijk te omschrijven hoe mooi het is, want twee jaar hiervoor speelde ik nog bij Quick Boys. Ik hoop dat ik weer snel Champions League mag gaan spelen en een doelpuntje mee te pikken.
Eerlijk gezegd was het leven in Moldavië niks aan. Ik had het wel naar me zin met mijn teamgenoten, maar je kon vrij weinig tot niks doen. En ik ben best een moeilijke eter dus had daar ook moeite mee. Alles was verder gelukkig wel goed geregeld. Huis, auto etc. en de trainingsaccommodatie was echt geweldig, dat moet ik eerlijk toegeven.
Fysiek is het wel een lastige competitie. Gelukkig heb ik daar niet veel last van omdat ik fysiek best wel sterk ben. Verder is het echt wel een prima niveau. Er zijn 3-4 topteams die heel goed voetballen. Voor ons zijn dat grote uitdagingen om van ze te winnen, maar dat geeft mij alleen maar extra motivatie.
Ik heb daar eigenlijk nog niet helemaal over nagedacht. Maar hoe ik er nu zo over denk, denk ik dat ik na dit jaar nog een jaartje in Polen wil spelen en daarna naar Duitsland of Italië wil gaan. Daarna zou ik ooit nog graag in de Eredivisie willen spelen. Uiteindelijk wil ik ergens in Thailand belanden, dat lijkt me wel tof.
Geef nooit je droom op! Het is nooit te laat, dat werd mij altijd verteld. Jamie Vardy is ook een laatlaatbloeier. Als je extra kan trainen moet je dat echt doen. En ook zoveel mogelijk op straat blijven voetballen, dat doe ik ook nog steeds!
Nadat zijn profvoetbaldroom mislukte, richtte hij jaren later zijn eigen voetbalclub op. Vandaag de dag is Yannick Nicklaus daar nog steeds actief, als speler, oprichter en president. We spraken Yannick over zijn bijzondere carrière als speler en oprichter van voetbalclub Carvoeiro United.
Hoi, ja met mij gaat het goed. Ik heb het momenteel wel erg druk met werk, maar ik heb heel leuk werk dus het is niet zo erg. Hoe gaat het met jou?
Ik ben opgegroeid in Portugal en heb hier o.a. bij Lagoa en Portimonense gespeeld. Het eerste elftal van Portimonense speelt in de Portugese Primeira Liga. Op mijn 17e ben ik naar Nederland gekomen en heb ik o.a. stage gelopen bij sc Heerenveen. Er speelden toen veel goede speler bij Heerenveen zoals Filip Đuričić, Tobias Kainz, Jeffrey Gouweleeuw en Luciano Slagveer. Uiteindelijk werd ik niet aangenomen en ben ik naar GVVV gegaan op mijn achttiende. Later heb ik ook nog even bij SVV Scheveningen gespeeld.
Het niveau is echt heel anders dan in Portugal. Je kan het niet echt vergelijken. In Portugal train je als amateur vier keer per week en is het voetbal veel fysieker en zijn clubs professioneler. Echter zijn de faciliteiten in Nederland weer een stuk beter. Veel spelers in Nederland gaan bewust amateurvoetbal spelen omdat ze dan minder hoeven te trainen. Hier in Portugal wil liederen gewoon zo hoog mogelijk spelen, want hier is het ook niet zo dat je op een lager niveau meer betaald krijgt. In Nederland heb je dat wel.
Ik ging eerst naar de A1 van SVV Scheveningen en een jaar later promoveerde zij naar de Topklasse. Ik zag toen al dat ik weinig speeltijd zou krijgen en ik werd op te veel verschillende posities gebruikt. Op een gegeven moment stond ik zelfs centraal achterin terwijl ik toen rechtsbuiten was.
Ik ben daarom weggegaan en voor tweedeklasser SVC 08 gaan spelen. Een leuke club en het ging daar ook een stuk beter. Alleen ik mistte Portugal heel erg en ik vond het niet waard om in Nederland te blijven als amateurvoetballer terwijl al mijn vrienden in Portugal woonden.
Ik wilde gewoon weer lekker voetbalen dus ging ik met wat oude vrienden een vriendenelftal starten. Ik had toen nog de kans om naar Dubai te gaan, maar eerlijk gezegd had ik daar toen al geen zin meer in.
Met het vriendenelftal waar ik in speelde mochten we twee keer een oefenwedstrijdje spelen tegen een wat grotere club. We wonnen deze wedstrijden met 6-0 en 6-1. Vanaf toen wilde ik het serieuzer nemen en kwam ik op het idee om een eigen club te starten, genaamd: Carvoeiro United. Ik heb het toen met mijn ouders besproken en beiden zeiden ze dat ik het gewoon moest doen.
Mijn moeder wilden gelijk onze voetbalshirts sponsoren en samen met een oude collega van mij gingen we onderzoek doen over wat er allemaal nodig is om een club te starten. Daarna gingen Sandro en John (twee andere vrienden van mij) ook meehelpen om sponsors te vinden. Het was echt stressvol om een clubhuis en velden te regelen waarop we konden trainen. Ik denk dat we waren begonnen met ongeveer twee of drie duizend euro. Op een gegeven moment was al ons geld alweer op omdat we tegen allerlei kosten aanliepen die we vooraf niet hadden voorzien.
Ik speel als centrale verdediger bij Carvoeiro United. Daarnaast ben ik ook President van de club. We trainen drie keer in de week en zaterdag spelen we een wedstrijd. Ik ben eigenlijk gewoon fulltime bezig met de club. Elke dag zijn er wel dingen te doen die geregeld moeten worden. Daarnaast werk ik ook nog bij Boaz Rentals. Een Nederlander Matthijs de Wit is eigenaar van dit bedrijf en we verhuren o.a. vakantiewoningen en villa's in de Algarve-streek.
Wij spelen nu in de eerste klasse van Algarve, dat is officieel het vijfde niveau in Portugal. Een jaar geleden zouden we eigenlijk op het vierde niveau spelen, maar omdat ze het hele voetbalsysteem in Portugal hebben omgegooid is er een competitie toegevoegd en spelen we nu op het vijfde niveau. Het is een beetje vergelijkbaar met Nederland toen je voorheen nog de Topklasse en Hoofdklasse had en nu de Tweede-, Derde- en Vierde divisie. Je kan ons volgen via Instagram, Facebook of via een leuke website genaamd www.zerozero.pt.
Zeker. Elke jaar komen er verschillende spelers stage lopen bij ons. Momenteel hebben we vijf spelers die met ons meetrainen en er komen waarschijnlijk binnenkort nog een aantal Braziliaanse spelers. Het probleem is alleen dat je als buitenlandse speler ook echt ingeschreven moet staan in Portugal en je kunt je alleen inschrijven tussen juli en augustus of in januari. Daarnaast kost het €800 om en buitenlandse speler in te schrijven, terwijl het voor een Portugese speler maar €180 kost. En omdat wij nog niet zoveel betalen, is het bij elkaar opgeteld nog niet heel interessant om als Nederlander hier naar toe te komen.
Mijn droom is om van Carvoeiro United mijn fulltime baan te maken. Een eigen club met een mooi sportcomplex, jeugdvoetbal en een bar waar we extra inkomsten mee kunnen genereren. Verder zou ik ooit nog heel graag een oefenwedstrijd met Carvoeiro United willen spelen tegen ADO Den Haag. Ik ben fan van ADO en dat zou ik echt heel tof vinden.
Voor spelers die hier naar toe willen komen is het echt afhankelijk van je ambitie wat ik zou adviseren. Als je hier bijv. gewoon lekker wilt wonen en daarnaast een beetje voetballen, moet je rekening houden dat je je eigen inschrijfgeld moet betalen en je echt veel beter moet zijn dan de rest. Als je echt prof wilt worden hier moet je echt hele goede wedstrijdbeelden van jezelf hebben en deze beelden naar alle clubs sturen. Hier in Portugal is een compilatievideo van jezelf heel belangrijk, vrijwel iedereen doet dat hier.
Via Helmond Sport belandde de getalenteerde voetballer kort geleden bij de Indonesische topclub Borneo FC. Ik, Gavin Manders, sprak met Jelle (die tevens een goede vriend van mij is) over zijn jeugd tegenslagen, hoe hij het profvoetbal ervaart en over zijn persoonlijke doelstellingen.
Hey Gavin! Het gaat prima met mij man. Ik heb het erg naar mijn zin in Indonesië. Bedankt! Met jou ook alles goed?
Ik was denk ik 13 jaar toen ik naar Almere City ging. Ik weet nog dat ik stage liep bij Ajax en FC Utrecht en daar niet was aangenomen. Toen zei ik tegen mijn vader 'Ik denk dat het lastig wordt om nog bij een profclub te komen' omdat ik toen al het gevoel had dat ik te oud werd. Nu daarop terugkijkend kan ik erom lachen, omdat ik eigenlijk nog een hele lange weg te gaan had om prof te worden.
Niet lang daarna lag er opeens een brief van Almere City op de mat. Toen ik eenmaal daar was aangenomen merkte ik vooral een groot verschil in intensiteit. De trainingen waren veel zwaarder en de spelers om mij heen waren veel beter. Ik weet nog dat ik in het begin na elke training in de auto sliep omdat ik helemaal kapot was. En sommige dingen waren in het begin heel indrukwekkend zoals voor het eerst in een stadion trainen.
Ik trainde in het seizoen 2019/2020 in de voorbereiding mee met het eerste elftal om mezelf te bewijzen. Die zomer trainden jij en ik nog veel samen zodat ik zo fit mogelijk kon aansluiten bij Almere City. Dat had echt zijn vruchten afgeworpen, want ik zat toen bij vrijwel alle fysieke testen in de top 3.
Ik draaide een goede pre-season en op een gegeven moment gingen we naar de basis 11 toe werken en stond ik elke keer in de basis. Een week voordat de competitie startte riep de trainer mij naar zijn kantoor en vertelde 'jouw ontwikkeling maakt veel indruk op mij en ik heb de directeur gevraagd of we jou een aanbieding kunnen doen'. Op dat moment voelde ik een intens geluksgevoel van binnen wat ik nooit eerder had gevoeld. Want na al die jaren keihard werken, en ook voor mijn ouders die mij altijd mega erg gesteund hebben, kreeg ik eindelijk waar ik altijd van droomde.
Als zestienjarige jongen van Almere U19 mocht ik debuteren bij Jong Almere tegen Quick boys. Ik viel na de rust in en moest opeens tegen mannen van 30 spelen! Dat was wel even wennen, want ze spelen natuurlijk veel fysieker en hebben meer ervaring. Maar na een paar wedstrijden kon ik me snel aanpassen en ging ik steeds beter voetballen.
Ik ben blij dat ik met Jong Almere in de Tweede Divisie heb mogen spelen, want daar heb ik geleerd om in een competitie te spelen tegen volwassen voetballers die sterker, slimmer en vaak ook fitter zijn. Dat heeft voor mij ook heel erg geholpen om makkelijker de stap naar de Keuken Kampioen Divisie te maken.
Haha klopt! Bij Almere City had je einde van het jaar altijd een gesprek over of je door mocht naar het volgende seizoen of niet. Toen ik 15 of 16 jaa oud was zei de trainer tegen mij 'Jelle, je krijgt het voordeel van de twijfel. Maar omdat je een goede instelling hebt en altijd 100% geeft, ga je door naar volgend seizoen. Maar veel dingen moeten beter, zoals het fysieke'. En dat moment heeft veel voor mij veranderd.
Ik ging vol aan de slag met mezelf. Elke dag naar de gym, goed op mijn voeding letten etc. Ik zat toen ook op een sportacademie en daar koos ik voor de richting 'personal trainer'. Daar leerde ik ook veel over het lichaam en ben ik gewoon heel veel dingen direct gaan toepassen.
De grootste verschillen tussen deze competities zijn het tempo, de intensiteit, de ambiance natuurlijk. Verder vind ik het moeilijk te vergelijken, want ik weet niet hoe het is als ik nu Tweede of Derde Divisie speel. Ik speelde het destijds als jonge jongen die geen profervaring had. Misschien is het nu wel heel anders na veel wedstrijden in het profvoetbal te hebben gespeeld.
Ik merkte dat ik toe was aan een nieuwe omgeving. Het was voor mij altijd een droom om in het buitenland te spelen, om die cultuur te leren kennen en mega veel te leren als speler en als mens. Deze ambities heb ik ook altijd voor mezelf opgeschreven. Ik heb mij zelf omringt met mensen die connecties hebben verder dan alleen in Nederland. Zo ben ik op gegeven moment in contact met Borneo FC.
En vanaf dat moment ging het heel snel. Binnen drie dagen waren we rond en vloog ik al naar Borneo om mijn contract te ondertekenen en mee te trainen. Ik had een vakantie met mijn vader staan, maar die moest ik gelijk annuleren om naar Indonesië te kunnen gaan.
Kijk, wij kennen elkaar natuurlijk van de gym en jij hebt mij elke zomer getraind en topfit gemaakt voor het nieuwe seizoen. Ik wist dus al welke kennis jij had en inmiddels waren we ook vrienden geworden. Net zoals ik dat deed, schreef jij ook altijd al je doelen op voor jezelf. Zo had ik bijv. ook een halfjaar geleden opgeschreven dat ik binnen vijf jaar een transfer wil maken naar Azië. Dat dit zo snel realiteit is geworden had ik nooit verwacht.
Maar toen ik dat doel opschrijf, merkte ik dat ik meer behoefte had aan een to-do list boek dat er niet alleen heel tof uitziet maar ook functionele toevoegingen heeft die me elke dag kunnen triggeren. Zodoende zijn we samen keihard gaan werken en dat heeft zijn vruchten afgeworpen in de vorm van Daily Progression Book. Een praktisch en tof to-do list boekje waar je dagelijks wordt geïnspireerd door quotes, leefstijl tips en tools die je helpen om beter je doelen te formuleren.
De reacties die we ontvangen vanuit alle profvoetballers en andere gebruikers zijn allemaal zeer positief. Dus dat motiveert enorm om er nog meer tijd en energie in te stoppen.
Voetbal kan echt alle kanten opgaan. Ik probeer gewoon zo fit mogelijk te blijven bij Borneo, veel wedstrijden te spelen en naam te maken in Azië. Wie weet wat de toekomst gaat brengen. Ik ben inderdaad pas 24 jaar oud en kan nog heel lang mee in de voetballerij. Mijn persoonlijke doelen qua statistieken hou ik graag voor mezelf, maar dat heb ik natuurlijk allemaal uitgebreid opgeschreven in mijn Daily Progression Book. Elke dag word ik er mee geconfronteerd, dus dat triggert mij om keihard achter mij dromen aan te rennen.
Van zijn 18e tot zijn 21ste speelde hij in het eerste elftal van Excelsior Maassluis. Daarna maakte hij de overstap naar Kozakken Boys, waar hij twee seizoenen in de Tweede Divisie speelde en vanuit daar een bijzondere vervolgstap mocht maken.
We spraken Ahmad over zijn opvallende overstap vanuit het amateurvoetbal naar het profvoetbal, zijn buitenlandse avonturen en meer.
Hey man, met mij gaat het lekker. We zitten middenin de voorbereiding dus er wordt harder en meer getraind dan normaal. Ik ben nu een week op Cyprus en het ziet er goed uit. Ik woon in Limassol en dat is de grootste kuststad van het eiland waardoor het onder toeristen een populaire bestemming is.
Ik werd op mijn negende gescout door Feyenoord waar ik twee jaar in de jeugd heb gespeeld. Na die twee jaar werd ik jammer genoeg weggestuurd waardoor ik weer naar de amateurs ging. Ik mocht op mijn achttiende wel nog stage lopen bij de O19 van Sparta Rotterdam. Maar daar werd ik niet goed genoeg bevonden. Uiteindelijk heb ik toen gelukkig wel de overstap van Excelsior Maassluis O19 naar het eerste kunnen maken.
De stap van jeugd naar seniorenvoetbal is echt een grote stap die door jonge spelers vaak wordt overschat. Daarom is het belangrijk dat je conditioneel en fysiek fit bent om altijd aan te blijven haken. Als je als jonge speler minder speelt, moet je voor jezelf trainen zodat je niet achter de feiten aanloopt als je minder speelminuten maakt.
Het niveau en de intensiteit van de Topklasse/Tweede Divisie en KKD ligt niet ver uit elkaar. Het grote verschil is dat de spelers in de KKD zes keer per week trainen en spelers in de Tweede Divisie maximaal drie keer.
Mijn voormalig trainer Danny Buijs was mijn trainer bij Kozakken Boys en hij werd na dat seizoen trainer van FC Groningen. Hij gaf bij de directie aan dat er twee spelers klaar waren voor een stap naar het betaald voetbal. Ik was daar een van. Toen is FC Groningen mij een aantal wedstrijden gaan volgen en werd ik goed genoeg bevonden. Dat was natuurlijk een droom die uitkwam voor mij.
Omdat ik in maart al wist dat ik die stap ging maken, begeleidde FC Groningen mij met een persoonlijk trainings- en voedingsschema. hier werkte ik om mijn trainingen en wedstrijden bij Kozakken Boys aan om zo fit mogelijk bij FC Groningen aan te sluiten.
Het verschil tussen de Tweede Divisie en Eredivisie is heel groot. Je gaat van drie keer naar zes keer per week trainen. De stadions zijn opeens allemaal groot. De trainingsintensiteit en niveau ligt veel hoger. Van passing, balbehandeling, techniek, positionering tot noem maar op. Je wordt ook begeleid door een fysiek trainer en een diëtist, dus aan professionaliteit geen gebrek.
In mijn geval ging ik voor het eerst op mezelf wonen wat je ook gaat vormen als mens. Je leert nieuwe dingen zoals koken, wasjes draaien etc. Omdat ik een contract voor een jaar (met optie tot nog twee jaar) tekende, verdiende ik niet heel veel waardoor ook leerde met geld om te gaan.
Als ik heel eerlijk ben, ben ik bij Excelsior Rotterdam ondanks mijn redelijke statistieken niet echt tot mijn recht gekomen. In twee seizoenen speelde ik 66 wedstrijden en produceerde ik 12 goals en 13 assists. Het eerste seizoen werd in maart al gestopt door het coronavirus. Het tweede seizoen presteerden we als team ondermaats waardoor we de playoffs voor promotie niet haalde en zelf draaide ik ook geen heel goed seizoen.
In Nederland kreeg ik met name interesse van clubs uit de KKD. Maar na 2,5 jaar daar gespeeld te hebben wilde ik naar het buitenland. Ik werd na het seizoen bij Excelsior voor het eerst opgeroepen voor het nationale team van Guinee. Ik speelde vier oefenwedstrijden in Turkije ter voorbereiding voor de kwalificatiewedstrijden voor het WK.
Daarmee wekte ik interesse op bij clubs uit Turkije, Roemenië en Griekenland. De assistent-trainer van PAS Giannina had een van die oefenwedstrijden gezien en vond mij interessant. Vervolgens is de technisch directeur me gaan volgen en heb ik een gesprek met hem gehad. Ik ben een gevoelsmens en het eerste gesprek voelde gelijk goed. Kort daarna zijn we tot een tweejarige deal gekomen.
Ik heb het als positief ervaren. Het klimaat is beter waardoor het leven naast voetbal ook lekkerder is. In de zomermaanden ging ik op mijn vrije dagen lekker naar het strand en in de winter is het heel mooi om de bergen in te gaan. Het voetbal in Griekenland kan je verder niet goed vergelijken met Nederland. De Grieken zijn temperamentvoller, opportunistischer en spelen met veel meer passie. Dat gaat vaak helaas wel ten kosten van de techniek en tactiek..
Ik speelde in de voorbereiding van mijn tweede seizoen bij PAS Giannina tegen Karmiotissa uit Cyprus. We speelden 2-2 en ik scoorde en gaf een assist. Na deze wedstrijd kwam de trainer naar me toe en vroeg hoe lang mijn contract nog liep en wie mijn zaakwaarnemer was. In de winterstop probeerde ze me al naar Cyprus te halen, maar dat weigerde mijn club.
Einde van het seizoen liep mijn contract af en diezelfde trainer werd in april trainer van AEL Limassol. Zodoende hebben we weer contact gehad en heb ik uiteindelijk gekozen voor AEL Limassol. Ondanks dat ik ook kon verlengen bij PAS Giannina.
Het begint allemaal bij jezelf. Geloof in je kwaliteiten, luister naar de trainers wat ze van je verlangen en het belangrijkste is dat je hard en slim moet werken. Met slim werken bedoel ik bijvoorbeeld dat als je op zaterdag een hele wedstrijd hebt gespeeld dat je dan niet op zondag gaat hardlopen, sprinten of volop je benen gaat trainen.
Het is geen makkelijke weg, maar als je het gevoel hebt dat het in Nederland niet lukt, probeer het dan in het buitenland. Als je op het punt staat om je contract te tekenen, laat je contract altijd door een jurist checken. Dat kan bijvoorbeeld bij de VVCS.
We spraken Steven Pereira over zijn bijzondere carrière. Van PEC Zwolle tot het Azerbeidzjaanse Sumgayit FK, waar hij momenteel speelt. Hij vertelt in dit interview hoe zijn transfers tot stand zijn gekomen, hoe en waarom hij bepaalde keuzes heeft gemaakt en hoe hij het vond om in diverse bijzondere landen te wonen en voetballen.
Met mij gaat het prima. Ik ben fit en gezond dus we mogen niet klagen. Het leven in Azerbaijan is geweldig. Zeer goeie leefomstandigheden, perfect om met je gezin te leven, weinig criminaliteit en heerlijke restaurants.
Ik ben pas op twaalfjarige leeftijd begonnen met voetballen, dus eigenlijk is het misschien niet eens zo gek. In het jeugd zat ik wel altijd bij de betere amateurclubs, maar ik was nooit een speler die echt opviel. Ik ging wel altijd tot het gaatje en werkte gewoon keihard.
Mijn droom was wel om ooit bij een BVO te komen, maar voor mijn gevoel was dat niet perse een realistische stap. Daarom nam ik school heel serieus en gelukkig heb ik het ook af kunnen maken. In mijn eerste seizoen bij PEC Zwolle behaalde ik mijn diploma. Ik merkte toen wel dat het heel lastig was om school en profvoetbal te combineren.
Bij PEC Zwolle kwam ik in een totaal nieuwe wereld terecht. Het ging eigelijk allemaal een beetje te snel voor mij. Na zes maanden bij de beloften te hebben gespeeld sloot ik al aan bij het 1e. Een paar maanden later wonnen we de KNVB beker en twee maanden later wonnen we de supercup tegen Ajax. Als ik er nu aan terugdenk ging alles gewoon té snel.
Ik was nog niet ready om de concurrentie aan te gaan. Ik leefde niet als een prof en investeerde te weinig in mezelf. Er waren te veel afleidingen waar ik nog niet aan gewend was, dus wist ik wist niet goed hoe ik ermee om moest gaan.
CSKA Sofia was inderdaad een geweldige stap. We speelden Europees voetbal en financieel ging ik er natuurlijk ook op vooruit. Ik had destijds ook een aantal opties in de Eredivisie maar ik koos duidelijk voor het financiële plaatje. Ik kwam van heel ver, dus ik wou zo’n kans gewoon niet laten lopen. Na deze transfer ben ik ook nooit meer teruggekeerd naar Nederland. Ik sta echt volledig achter deze keuze.
Ik had echt een toptijd in Bulgarije. Qua niveau en en qua leefstijl. Ik speelde bij een van de beste clubs van het land met de beste fans. Ik woonde in Sofia, de hoofdstad en grootste stad van het land. Alles verliep eigenlijk goed in Bulgarije. Europees speelde ik een aantal sterke wedstrijden en in de competitie maakte ik ook gewoon mijn minuten. Tot dat de trainer werd ontslagen en er plotseling een nieuwe trainer kwam. Je kent hem wel. Daarna heb ik eigenlijk niks meer gespeeld.
In mijn MVV-tijd speelde ik ook als international voor Kaapverdië. Die wedstrijden worden vaak aandachtig bekeken door Portugese clubs dus ik stond daar al op de radar bij een aantal clubs. Voordat ik naar Bulgarije ging had ik al een mooie optie in Portugal, maar toch koos ik voor Bulgarije. In mijn laatste seizoen bij MVV leerde ik een Portugese zaakwaarnemer kennen waar ik vandaag de dag nog steeds mee werk. Inmiddels is hij ook een goede vriend van mij geworden. Hij deed uiteindelijk mijn transfer van CSKA Sofia naar Santa Clara in Portugal en ook alle transfers die ik hierna heb gemaakt.
Portugal is een prachtig land om in te wonen. Ik heb daar echt een geweldige tijd gehad. Er werd daar vooral veel tijd en aandacht besteed aan tactische trainingen en verdedigen. Als verdediger heb ik daar super veel van geleerd. Daar heb ik eigenlijk pas écht leren verdedigen. In Nederland wordt hier niet veel aandacht aan gegeven, maar in Portugal trainde we zeker twee keer per week een hele training op hoe je tactisch jezelf goed moest positioneren als verdediger.
Mijn laatste seizoen in Portugal was een sterk seizoen voor mij. Ik was klaar voor de volgende stap. Ik ging op vakantie met een paar vrienden en we gingen samen trainen. Tijdens deze training scheurde ik mijn achillespees volledig af. Het probleem was dat ik transfervrij was en dus niet kon revalideren bij een club. Ik moest het helemaal alleen doen, vijf maanden lang. Daarna moest ik een club vinden waar ik mijn revalidatieproces kon afsluiten en weer speelminuten kon maken. Dat was niet makkelijk, want clubs zitten niet te wachten op zo'n speler.
Maritzburg United deed echter heel veel moeite om mij binnen te halen, zelfs toen ik nog geblesseerd was. Ik mocht mijn revalidatieproces daar voortzetten en op het moment dat ik 100% fit werd mocht ik mijn contract tekenen. Ik vond dat een mooie aanbieding dus ben ik naar Zuid-Afrika gevlogen.
Zuid-Afrika is een prachtig land. Er is enorm veel te beleven en te zien. Voetbaltechnisch zijn het allemaal zeer goeie spelers en de intensiteit is zeer hoog tijdens de wedstrijden. Ik denk wel de hoogste intensiteit van alle plekken waar ik heb gespeeld. Al met al heb ik daar een mooie periode gehad en ben ik Maritzburg United erg dankbaar dat ik daar weer fit kon worden en mijn oude niveau weer kon herpakken.
Verder is het financieel een goed land om in te spelen voor buitenlanders. Echter moesten we de meeste uitwedstrijden wel met het vliegtuig doen omdat Zuid-Afrika zo'n groot land is. Dat was af en toe wel een dingetje.
In Azerbeidzjan zit ik hier best op mijn plek, maar tegelijkertijd ben ik niet de type persoon die snel comfortabel wordt ergens. Het is best lastig kiezen, want ik heb veel mooie plekken gezien en eigelijk was het overal wel bijzonder. Maar qua niveau vond ik Portugal veruit de beste tijd. Qua leefstijl was Bulgarije by far de mooiste en beste plek waar ik ben geweest.
Ten eerste wees niet bang om uit je comfort zone te gaan. Ik ben in veel landen geweest waar ik nooit echt een indruk over had, maar ik durfde het aan en uiteindelijk heb ik overal wel een mooie tijd gehad. Ik heb veel bijzondere relaties opgebouwd en verschillende talen geleerd (Bulgaars, Russisch, Afrikaans).
Verder is het belangrijk om goed te blijven netwerken. Je weet maar nooit op welke moment je iemand nodig zal hebben. Relaties opbouwen is belangrijk, niet alleen tijdens je carrière maar ook na je carrière.
Duku heeft een lange reis afgelegd als voetballer. In Nederland speelde hij tot zijn 23ste als amateurvoetballer o.a. bij Legmeervogels, FC Abcoude en FC Breukelen. Daarna besloot hij een spannend avontuur aan te gaan in Engeland.
We spraken Manny over zijn avonturen in het buitenland en de overweging om bepaalde keuzes te maken.
Het gaat gelukkig heel goed met mij. Ik heb naar mijn zin hier in Engeland maar je weet nooit hoe het gaat lopen. Met voetbal kan er altijd echt van alles gebeuren. Ik zou heel graag nog in Nederland betaald voetbal willen spelen.
Ik denk dat ik gewoonweg nooit de kans heb gekregen om mezelf goed te laten zien. Maar ook toen ik naar Engeland ging was het moeilijk. Want zelf bij de lagere teams kreeg ik bijna geen kans om mezelf te bewijzen. Maar als ik de kans krijg weet ik dat ik het kan. Dus dan komt het voor mij altijd goed.
Het was in het begin heel moeizaam. Ik had geen club en probeerde via via allerlei dingen te regelen. Ik volgde gewoon mijn droom en geloofde erin dat ik ergens een kans zou krijgen. Uiteindelijk mocht ik de hele voorbereiding meetrainen bij Oxford City FC, een club die speelde op het zesde niveau. Via hun trainer ben ik in contact gekomen met Chesham United FC (Southern League, 7e niveau in Engeland) waar ik uiteindelijk ben aangenomen.
Nee, ik kon zeker niet leven van het salaris bij Chesham United FC. Omdat mijn kosten heel laag waren kon ik er uiteindelijk wel deels van leven en me volledig focussen op het voetballen. Pas vanaf mijn tweede seizoen in Engeland kreeg ik een goed salaris waar ik 100% van kon leven.
Klopt. Het seizoen voordat ik bij Cheltenham Town FC tekende kreeg ik de kans bij Hayes and Yeading. Daar wist ik in één seizoen 39 doelpunten te scoren in 50 wedstrijden en was er ineens veel interesse in mij. Hierdoor wilde Cheltenham mij overnemen en hebben ze zelfs een transfersom betaald aan Hayes and Yeading.
Zeker. Het was even wennen in het begin. Ik was toen 26 jaar oud en Cheltenham Town FC was eigenlijk pas de eerste echte profclub waar ik heb getekend. Het was qua ervaring compleet anders dan in de Southern League, maar het was zeker leerzaam.
Nee! Ik had niet verwacht dat het zo lang zou duren. Toen ik 18 was dacht ik eerlijk gezegd dat het niet meer zal gebeuren, maar dat het uiteindelijk toch nog is gelukt laat wel zien dat alles mogelijk is als je in je dromen geloofd en keihard blijft werken.
In het begin toen ik naar Engeland kwam was ik alles natuurlijk heel onbekend. Ik moest er z.s.m. voor zorgen dat ik bij een club terecht kwam die mij de mogelijkheid zou geven om te spelen. Dus vooral in mijn eerste jaren in Engeland ben ik veel van club gaan wisselen. Gelukkig kon ik ook altijd nog verhuurd worden als ik niet tevreden was bij de club, dus dat hielp mij gelukkig om ergens anders speelminuten te maken zodat ik kan laten zien wat ik kan.
Ik zou zeggen volg je dromen en alles is mogelijk. Werk gewoon aan jezelf en geloof in jezelf! Ik ging in het begin vooral zelfs clubs benaderen en proberen trainingen te regelen. Voor mij heeft dat uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen. Maar ik kan me ook voorstellen dat andere voetballers het liever via zaakwaarnemer doen.
