Nadat zijn profvoetbaldroom mislukte, richtte hij jaren later zijn eigen voetbalclub op. Vandaag de dag is Yannick Nicklaus daar nog steeds actief, als speler, oprichter en president. We spraken Yannick over zijn bijzondere carrière als speler en oprichter van voetbalclub Carvoeiro United.
Hoi, ja met mij gaat het goed. Ik heb het momenteel wel erg druk met werk, maar ik heb heel leuk werk dus het is niet zo erg. Hoe gaat het met jou?
Ik ben opgegroeid in Portugal en heb hier o.a. bij Lagoa en Portimonense gespeeld. Het eerste elftal van Portimonense speelt in de Portugese Primeira Liga. Op mijn 17e ben ik naar Nederland gekomen en heb ik o.a. stage gelopen bij sc Heerenveen. Er speelden toen veel goede speler bij Heerenveen zoals Filip Đuričić, Tobias Kainz, Jeffrey Gouweleeuw en Luciano Slagveer. Uiteindelijk werd ik niet aangenomen en ben ik naar GVVV gegaan op mijn achttiende. Later heb ik ook nog even bij SVV Scheveningen gespeeld.
Het niveau is echt heel anders dan in Portugal. Je kan het niet echt vergelijken. In Portugal train je als amateur vier keer per week en is het voetbal veel fysieker en zijn clubs professioneler. Echter zijn de faciliteiten in Nederland weer een stuk beter. Veel spelers in Nederland gaan bewust amateurvoetbal spelen omdat ze dan minder hoeven te trainen. Hier in Portugal wil liederen gewoon zo hoog mogelijk spelen, want hier is het ook niet zo dat je op een lager niveau meer betaald krijgt. In Nederland heb je dat wel.
Ik ging eerst naar de A1 van SVV Scheveningen en een jaar later promoveerde zij naar de Topklasse. Ik zag toen al dat ik weinig speeltijd zou krijgen en ik werd op te veel verschillende posities gebruikt. Op een gegeven moment stond ik zelfs centraal achterin terwijl ik toen rechtsbuiten was.
Ik ben daarom weggegaan en voor tweedeklasser SVC 08 gaan spelen. Een leuke club en het ging daar ook een stuk beter. Alleen ik mistte Portugal heel erg en ik vond het niet waard om in Nederland te blijven als amateurvoetballer terwijl al mijn vrienden in Portugal woonden.
Ik wilde gewoon weer lekker voetbalen dus ging ik met wat oude vrienden een vriendenelftal starten. Ik had toen nog de kans om naar Dubai te gaan, maar eerlijk gezegd had ik daar toen al geen zin meer in.
Met het vriendenelftal waar ik in speelde mochten we twee keer een oefenwedstrijdje spelen tegen een wat grotere club. We wonnen deze wedstrijden met 6-0 en 6-1. Vanaf toen wilde ik het serieuzer nemen en kwam ik op het idee om een eigen club te starten, genaamd: Carvoeiro United. Ik heb het toen met mijn ouders besproken en beiden zeiden ze dat ik het gewoon moest doen.
Mijn moeder wilden gelijk onze voetbalshirts sponsoren en samen met een oude collega van mij gingen we onderzoek doen over wat er allemaal nodig is om een club te starten. Daarna gingen Sandro en John (twee andere vrienden van mij) ook meehelpen om sponsors te vinden. Het was echt stressvol om een clubhuis en velden te regelen waarop we konden trainen. Ik denk dat we waren begonnen met ongeveer twee of drie duizend euro. Op een gegeven moment was al ons geld alweer op omdat we tegen allerlei kosten aanliepen die we vooraf niet hadden voorzien.
Ik speel als centrale verdediger bij Carvoeiro United. Daarnaast ben ik ook President van de club. We trainen drie keer in de week en zaterdag spelen we een wedstrijd. Ik ben eigenlijk gewoon fulltime bezig met de club. Elke dag zijn er wel dingen te doen die geregeld moeten worden. Daarnaast werk ik ook nog bij Boaz Rentals. Een Nederlander Matthijs de Wit is eigenaar van dit bedrijf en we verhuren o.a. vakantiewoningen en villa's in de Algarve-streek.
Wij spelen nu in de eerste klasse van Algarve, dat is officieel het vijfde niveau in Portugal. Een jaar geleden zouden we eigenlijk op het vierde niveau spelen, maar omdat ze het hele voetbalsysteem in Portugal hebben omgegooid is er een competitie toegevoegd en spelen we nu op het vijfde niveau. Het is een beetje vergelijkbaar met Nederland toen je voorheen nog de Topklasse en Hoofdklasse had en nu de Tweede-, Derde- en Vierde divisie. Je kan ons volgen via Instagram, Facebook of via een leuke website genaamd www.zerozero.pt.
Zeker. Elke jaar komen er verschillende spelers stage lopen bij ons. Momenteel hebben we vijf spelers die met ons meetrainen en er komen waarschijnlijk binnenkort nog een aantal Braziliaanse spelers. Het probleem is alleen dat je als buitenlandse speler ook echt ingeschreven moet staan in Portugal en je kunt je alleen inschrijven tussen juli en augustus of in januari. Daarnaast kost het €800 om en buitenlandse speler in te schrijven, terwijl het voor een Portugese speler maar €180 kost. En omdat wij nog niet zoveel betalen, is het bij elkaar opgeteld nog niet heel interessant om als Nederlander hier naar toe te komen.
Mijn droom is om van Carvoeiro United mijn fulltime baan te maken. Een eigen club met een mooi sportcomplex, jeugdvoetbal en een bar waar we extra inkomsten mee kunnen genereren. Verder zou ik ooit nog heel graag een oefenwedstrijd met Carvoeiro United willen spelen tegen ADO Den Haag. Ik ben fan van ADO en dat zou ik echt heel tof vinden.
Voor spelers die hier naar toe willen komen is het echt afhankelijk van je ambitie wat ik zou adviseren. Als je hier bijv. gewoon lekker wilt wonen en daarnaast een beetje voetballen, moet je rekening houden dat je je eigen inschrijfgeld moet betalen en je echt veel beter moet zijn dan de rest. Als je echt prof wilt worden hier moet je echt hele goede wedstrijdbeelden van jezelf hebben en deze beelden naar alle clubs sturen. Hier in Portugal is een compilatievideo van jezelf heel belangrijk, vrijwel iedereen doet dat hier.
Via Helmond Sport belandde de getalenteerde voetballer kort geleden bij de Indonesische topclub Borneo FC. Ik, Gavin Manders, sprak met Jelle (die tevens een goede vriend van mij is) over zijn jeugd tegenslagen, hoe hij het profvoetbal ervaart en over zijn persoonlijke doelstellingen.
Hey Gavin! Het gaat prima met mij man. Ik heb het erg naar mijn zin in Indonesië. Bedankt! Met jou ook alles goed?
Ik was denk ik 13 jaar toen ik naar Almere City ging. Ik weet nog dat ik stage liep bij Ajax en FC Utrecht en daar niet was aangenomen. Toen zei ik tegen mijn vader 'Ik denk dat het lastig wordt om nog bij een profclub te komen' omdat ik toen al het gevoel had dat ik te oud werd. Nu daarop terugkijkend kan ik erom lachen, omdat ik eigenlijk nog een hele lange weg te gaan had om prof te worden.
Niet lang daarna lag er opeens een brief van Almere City op de mat. Toen ik eenmaal daar was aangenomen merkte ik vooral een groot verschil in intensiteit. De trainingen waren veel zwaarder en de spelers om mij heen waren veel beter. Ik weet nog dat ik in het begin na elke training in de auto sliep omdat ik helemaal kapot was. En sommige dingen waren in het begin heel indrukwekkend zoals voor het eerst in een stadion trainen.
Ik trainde in het seizoen 2019/2020 in de voorbereiding mee met het eerste elftal om mezelf te bewijzen. Die zomer trainden jij en ik nog veel samen zodat ik zo fit mogelijk kon aansluiten bij Almere City. Dat had echt zijn vruchten afgeworpen, want ik zat toen bij vrijwel alle fysieke testen in de top 3.
Ik draaide een goede pre-season en op een gegeven moment gingen we naar de basis 11 toe werken en stond ik elke keer in de basis. Een week voordat de competitie startte riep de trainer mij naar zijn kantoor en vertelde 'jouw ontwikkeling maakt veel indruk op mij en ik heb de directeur gevraagd of we jou een aanbieding kunnen doen'. Op dat moment voelde ik een intens geluksgevoel van binnen wat ik nooit eerder had gevoeld. Want na al die jaren keihard werken, en ook voor mijn ouders die mij altijd mega erg gesteund hebben, kreeg ik eindelijk waar ik altijd van droomde.
Als zestienjarige jongen van Almere U19 mocht ik debuteren bij Jong Almere tegen Quick boys. Ik viel na de rust in en moest opeens tegen mannen van 30 spelen! Dat was wel even wennen, want ze spelen natuurlijk veel fysieker en hebben meer ervaring. Maar na een paar wedstrijden kon ik me snel aanpassen en ging ik steeds beter voetballen.
Ik ben blij dat ik met Jong Almere in de Tweede Divisie heb mogen spelen, want daar heb ik geleerd om in een competitie te spelen tegen volwassen voetballers die sterker, slimmer en vaak ook fitter zijn. Dat heeft voor mij ook heel erg geholpen om makkelijker de stap naar de Keuken Kampioen Divisie te maken.
Haha klopt! Bij Almere City had je einde van het jaar altijd een gesprek over of je door mocht naar het volgende seizoen of niet. Toen ik 15 of 16 jaa oud was zei de trainer tegen mij 'Jelle, je krijgt het voordeel van de twijfel. Maar omdat je een goede instelling hebt en altijd 100% geeft, ga je door naar volgend seizoen. Maar veel dingen moeten beter, zoals het fysieke'. En dat moment heeft veel voor mij veranderd.
Ik ging vol aan de slag met mezelf. Elke dag naar de gym, goed op mijn voeding letten etc. Ik zat toen ook op een sportacademie en daar koos ik voor de richting 'personal trainer'. Daar leerde ik ook veel over het lichaam en ben ik gewoon heel veel dingen direct gaan toepassen.
De grootste verschillen tussen deze competities zijn het tempo, de intensiteit, de ambiance natuurlijk. Verder vind ik het moeilijk te vergelijken, want ik weet niet hoe het is als ik nu Tweede of Derde Divisie speel. Ik speelde het destijds als jonge jongen die geen profervaring had. Misschien is het nu wel heel anders na veel wedstrijden in het profvoetbal te hebben gespeeld.
Ik merkte dat ik toe was aan een nieuwe omgeving. Het was voor mij altijd een droom om in het buitenland te spelen, om die cultuur te leren kennen en mega veel te leren als speler en als mens. Deze ambities heb ik ook altijd voor mezelf opgeschreven. Ik heb mij zelf omringt met mensen die connecties hebben verder dan alleen in Nederland. Zo ben ik op gegeven moment in contact met Borneo FC.
En vanaf dat moment ging het heel snel. Binnen drie dagen waren we rond en vloog ik al naar Borneo om mijn contract te ondertekenen en mee te trainen. Ik had een vakantie met mijn vader staan, maar die moest ik gelijk annuleren om naar Indonesië te kunnen gaan.
Kijk, wij kennen elkaar natuurlijk van de gym en jij hebt mij elke zomer getraind en topfit gemaakt voor het nieuwe seizoen. Ik wist dus al welke kennis jij had en inmiddels waren we ook vrienden geworden. Net zoals ik dat deed, schreef jij ook altijd al je doelen op voor jezelf. Zo had ik bijv. ook een halfjaar geleden opgeschreven dat ik binnen vijf jaar een transfer wil maken naar Azië. Dat dit zo snel realiteit is geworden had ik nooit verwacht.
Maar toen ik dat doel opschrijf, merkte ik dat ik meer behoefte had aan een to-do list boek dat er niet alleen heel tof uitziet maar ook functionele toevoegingen heeft die me elke dag kunnen triggeren. Zodoende zijn we samen keihard gaan werken en dat heeft zijn vruchten afgeworpen in de vorm van Daily Progression Book. Een praktisch en tof to-do list boekje waar je dagelijks wordt geïnspireerd door quotes, leefstijl tips en tools die je helpen om beter je doelen te formuleren.
De reacties die we ontvangen vanuit alle profvoetballers en andere gebruikers zijn allemaal zeer positief. Dus dat motiveert enorm om er nog meer tijd en energie in te stoppen.
Voetbal kan echt alle kanten opgaan. Ik probeer gewoon zo fit mogelijk te blijven bij Borneo, veel wedstrijden te spelen en naam te maken in Azië. Wie weet wat de toekomst gaat brengen. Ik ben inderdaad pas 24 jaar oud en kan nog heel lang mee in de voetballerij. Mijn persoonlijke doelen qua statistieken hou ik graag voor mezelf, maar dat heb ik natuurlijk allemaal uitgebreid opgeschreven in mijn Daily Progression Book. Elke dag word ik er mee geconfronteerd, dus dat triggert mij om keihard achter mij dromen aan te rennen.
Van zijn 18e tot zijn 21ste speelde hij in het eerste elftal van Excelsior Maassluis. Daarna maakte hij de overstap naar Kozakken Boys, waar hij twee seizoenen in de Tweede Divisie speelde en vanuit daar een bijzondere vervolgstap mocht maken.
We spraken Ahmad over zijn opvallende overstap vanuit het amateurvoetbal naar het profvoetbal, zijn buitenlandse avonturen en meer.
Hey man, met mij gaat het lekker. We zitten middenin de voorbereiding dus er wordt harder en meer getraind dan normaal. Ik ben nu een week op Cyprus en het ziet er goed uit. Ik woon in Limassol en dat is de grootste kuststad van het eiland waardoor het onder toeristen een populaire bestemming is.
Ik werd op mijn negende gescout door Feyenoord waar ik twee jaar in de jeugd heb gespeeld. Na die twee jaar werd ik jammer genoeg weggestuurd waardoor ik weer naar de amateurs ging. Ik mocht op mijn achttiende wel nog stage lopen bij de O19 van Sparta Rotterdam. Maar daar werd ik niet goed genoeg bevonden. Uiteindelijk heb ik toen gelukkig wel de overstap van Excelsior Maassluis O19 naar het eerste kunnen maken.
De stap van jeugd naar seniorenvoetbal is echt een grote stap die door jonge spelers vaak wordt overschat. Daarom is het belangrijk dat je conditioneel en fysiek fit bent om altijd aan te blijven haken. Als je als jonge speler minder speelt, moet je voor jezelf trainen zodat je niet achter de feiten aanloopt als je minder speelminuten maakt.
Het niveau en de intensiteit van de Topklasse/Tweede Divisie en KKD ligt niet ver uit elkaar. Het grote verschil is dat de spelers in de KKD zes keer per week trainen en spelers in de Tweede Divisie maximaal drie keer.
Mijn voormalig trainer Danny Buijs was mijn trainer bij Kozakken Boys en hij werd na dat seizoen trainer van FC Groningen. Hij gaf bij de directie aan dat er twee spelers klaar waren voor een stap naar het betaald voetbal. Ik was daar een van. Toen is FC Groningen mij een aantal wedstrijden gaan volgen en werd ik goed genoeg bevonden. Dat was natuurlijk een droom die uitkwam voor mij.
Omdat ik in maart al wist dat ik die stap ging maken, begeleidde FC Groningen mij met een persoonlijk trainings- en voedingsschema. hier werkte ik om mijn trainingen en wedstrijden bij Kozakken Boys aan om zo fit mogelijk bij FC Groningen aan te sluiten.
Het verschil tussen de Tweede Divisie en Eredivisie is heel groot. Je gaat van drie keer naar zes keer per week trainen. De stadions zijn opeens allemaal groot. De trainingsintensiteit en niveau ligt veel hoger. Van passing, balbehandeling, techniek, positionering tot noem maar op. Je wordt ook begeleid door een fysiek trainer en een diëtist, dus aan professionaliteit geen gebrek.
In mijn geval ging ik voor het eerst op mezelf wonen wat je ook gaat vormen als mens. Je leert nieuwe dingen zoals koken, wasjes draaien etc. Omdat ik een contract voor een jaar (met optie tot nog twee jaar) tekende, verdiende ik niet heel veel waardoor ook leerde met geld om te gaan.
Als ik heel eerlijk ben, ben ik bij Excelsior Rotterdam ondanks mijn redelijke statistieken niet echt tot mijn recht gekomen. In twee seizoenen speelde ik 66 wedstrijden en produceerde ik 12 goals en 13 assists. Het eerste seizoen werd in maart al gestopt door het coronavirus. Het tweede seizoen presteerden we als team ondermaats waardoor we de playoffs voor promotie niet haalde en zelf draaide ik ook geen heel goed seizoen.
In Nederland kreeg ik met name interesse van clubs uit de KKD. Maar na 2,5 jaar daar gespeeld te hebben wilde ik naar het buitenland. Ik werd na het seizoen bij Excelsior voor het eerst opgeroepen voor het nationale team van Guinee. Ik speelde vier oefenwedstrijden in Turkije ter voorbereiding voor de kwalificatiewedstrijden voor het WK.
Daarmee wekte ik interesse op bij clubs uit Turkije, Roemenië en Griekenland. De assistent-trainer van PAS Giannina had een van die oefenwedstrijden gezien en vond mij interessant. Vervolgens is de technisch directeur me gaan volgen en heb ik een gesprek met hem gehad. Ik ben een gevoelsmens en het eerste gesprek voelde gelijk goed. Kort daarna zijn we tot een tweejarige deal gekomen.
Ik heb het als positief ervaren. Het klimaat is beter waardoor het leven naast voetbal ook lekkerder is. In de zomermaanden ging ik op mijn vrije dagen lekker naar het strand en in de winter is het heel mooi om de bergen in te gaan. Het voetbal in Griekenland kan je verder niet goed vergelijken met Nederland. De Grieken zijn temperamentvoller, opportunistischer en spelen met veel meer passie. Dat gaat vaak helaas wel ten kosten van de techniek en tactiek..
Ik speelde in de voorbereiding van mijn tweede seizoen bij PAS Giannina tegen Karmiotissa uit Cyprus. We speelden 2-2 en ik scoorde en gaf een assist. Na deze wedstrijd kwam de trainer naar me toe en vroeg hoe lang mijn contract nog liep en wie mijn zaakwaarnemer was. In de winterstop probeerde ze me al naar Cyprus te halen, maar dat weigerde mijn club.
Einde van het seizoen liep mijn contract af en diezelfde trainer werd in april trainer van AEL Limassol. Zodoende hebben we weer contact gehad en heb ik uiteindelijk gekozen voor AEL Limassol. Ondanks dat ik ook kon verlengen bij PAS Giannina.
Het begint allemaal bij jezelf. Geloof in je kwaliteiten, luister naar de trainers wat ze van je verlangen en het belangrijkste is dat je hard en slim moet werken. Met slim werken bedoel ik bijvoorbeeld dat als je op zaterdag een hele wedstrijd hebt gespeeld dat je dan niet op zondag gaat hardlopen, sprinten of volop je benen gaat trainen.
Het is geen makkelijke weg, maar als je het gevoel hebt dat het in Nederland niet lukt, probeer het dan in het buitenland. Als je op het punt staat om je contract te tekenen, laat je contract altijd door een jurist checken. Dat kan bijvoorbeeld bij de VVCS.
We spraken Steven Pereira over zijn bijzondere carrière. Van PEC Zwolle tot het Azerbeidzjaanse Sumgayit FK, waar hij momenteel speelt. Hij vertelt in dit interview hoe zijn transfers tot stand zijn gekomen, hoe en waarom hij bepaalde keuzes heeft gemaakt en hoe hij het vond om in diverse bijzondere landen te wonen en voetballen.
Met mij gaat het prima. Ik ben fit en gezond dus we mogen niet klagen. Het leven in Azerbaijan is geweldig. Zeer goeie leefomstandigheden, perfect om met je gezin te leven, weinig criminaliteit en heerlijke restaurants.
Ik ben pas op twaalfjarige leeftijd begonnen met voetballen, dus eigenlijk is het misschien niet eens zo gek. In het jeugd zat ik wel altijd bij de betere amateurclubs, maar ik was nooit een speler die echt opviel. Ik ging wel altijd tot het gaatje en werkte gewoon keihard.
Mijn droom was wel om ooit bij een BVO te komen, maar voor mijn gevoel was dat niet perse een realistische stap. Daarom nam ik school heel serieus en gelukkig heb ik het ook af kunnen maken. In mijn eerste seizoen bij PEC Zwolle behaalde ik mijn diploma. Ik merkte toen wel dat het heel lastig was om school en profvoetbal te combineren.
Bij PEC Zwolle kwam ik in een totaal nieuwe wereld terecht. Het ging eigelijk allemaal een beetje te snel voor mij. Na zes maanden bij de beloften te hebben gespeeld sloot ik al aan bij het 1e. Een paar maanden later wonnen we de KNVB beker en twee maanden later wonnen we de supercup tegen Ajax. Als ik er nu aan terugdenk ging alles gewoon té snel.
Ik was nog niet ready om de concurrentie aan te gaan. Ik leefde niet als een prof en investeerde te weinig in mezelf. Er waren te veel afleidingen waar ik nog niet aan gewend was, dus wist ik wist niet goed hoe ik ermee om moest gaan.
CSKA Sofia was inderdaad een geweldige stap. We speelden Europees voetbal en financieel ging ik er natuurlijk ook op vooruit. Ik had destijds ook een aantal opties in de Eredivisie maar ik koos duidelijk voor het financiële plaatje. Ik kwam van heel ver, dus ik wou zo’n kans gewoon niet laten lopen. Na deze transfer ben ik ook nooit meer teruggekeerd naar Nederland. Ik sta echt volledig achter deze keuze.
Ik had echt een toptijd in Bulgarije. Qua niveau en en qua leefstijl. Ik speelde bij een van de beste clubs van het land met de beste fans. Ik woonde in Sofia, de hoofdstad en grootste stad van het land. Alles verliep eigenlijk goed in Bulgarije. Europees speelde ik een aantal sterke wedstrijden en in de competitie maakte ik ook gewoon mijn minuten. Tot dat de trainer werd ontslagen en er plotseling een nieuwe trainer kwam. Je kent hem wel. Daarna heb ik eigenlijk niks meer gespeeld.
In mijn MVV-tijd speelde ik ook als international voor Kaapverdië. Die wedstrijden worden vaak aandachtig bekeken door Portugese clubs dus ik stond daar al op de radar bij een aantal clubs. Voordat ik naar Bulgarije ging had ik al een mooie optie in Portugal, maar toch koos ik voor Bulgarije. In mijn laatste seizoen bij MVV leerde ik een Portugese zaakwaarnemer kennen waar ik vandaag de dag nog steeds mee werk. Inmiddels is hij ook een goede vriend van mij geworden. Hij deed uiteindelijk mijn transfer van CSKA Sofia naar Santa Clara in Portugal en ook alle transfers die ik hierna heb gemaakt.
Portugal is een prachtig land om in te wonen. Ik heb daar echt een geweldige tijd gehad. Er werd daar vooral veel tijd en aandacht besteed aan tactische trainingen en verdedigen. Als verdediger heb ik daar super veel van geleerd. Daar heb ik eigenlijk pas écht leren verdedigen. In Nederland wordt hier niet veel aandacht aan gegeven, maar in Portugal trainde we zeker twee keer per week een hele training op hoe je tactisch jezelf goed moest positioneren als verdediger.
Mijn laatste seizoen in Portugal was een sterk seizoen voor mij. Ik was klaar voor de volgende stap. Ik ging op vakantie met een paar vrienden en we gingen samen trainen. Tijdens deze training scheurde ik mijn achillespees volledig af. Het probleem was dat ik transfervrij was en dus niet kon revalideren bij een club. Ik moest het helemaal alleen doen, vijf maanden lang. Daarna moest ik een club vinden waar ik mijn revalidatieproces kon afsluiten en weer speelminuten kon maken. Dat was niet makkelijk, want clubs zitten niet te wachten op zo'n speler.
Maritzburg United deed echter heel veel moeite om mij binnen te halen, zelfs toen ik nog geblesseerd was. Ik mocht mijn revalidatieproces daar voortzetten en op het moment dat ik 100% fit werd mocht ik mijn contract tekenen. Ik vond dat een mooie aanbieding dus ben ik naar Zuid-Afrika gevlogen.
Zuid-Afrika is een prachtig land. Er is enorm veel te beleven en te zien. Voetbaltechnisch zijn het allemaal zeer goeie spelers en de intensiteit is zeer hoog tijdens de wedstrijden. Ik denk wel de hoogste intensiteit van alle plekken waar ik heb gespeeld. Al met al heb ik daar een mooie periode gehad en ben ik Maritzburg United erg dankbaar dat ik daar weer fit kon worden en mijn oude niveau weer kon herpakken.
Verder is het financieel een goed land om in te spelen voor buitenlanders. Echter moesten we de meeste uitwedstrijden wel met het vliegtuig doen omdat Zuid-Afrika zo'n groot land is. Dat was af en toe wel een dingetje.
In Azerbeidzjan zit ik hier best op mijn plek, maar tegelijkertijd ben ik niet de type persoon die snel comfortabel wordt ergens. Het is best lastig kiezen, want ik heb veel mooie plekken gezien en eigelijk was het overal wel bijzonder. Maar qua niveau vond ik Portugal veruit de beste tijd. Qua leefstijl was Bulgarije by far de mooiste en beste plek waar ik ben geweest.
Ten eerste wees niet bang om uit je comfort zone te gaan. Ik ben in veel landen geweest waar ik nooit echt een indruk over had, maar ik durfde het aan en uiteindelijk heb ik overal wel een mooie tijd gehad. Ik heb veel bijzondere relaties opgebouwd en verschillende talen geleerd (Bulgaars, Russisch, Afrikaans).
Verder is het belangrijk om goed te blijven netwerken. Je weet maar nooit op welke moment je iemand nodig zal hebben. Relaties opbouwen is belangrijk, niet alleen tijdens je carrière maar ook na je carrière.
Duku heeft een lange reis afgelegd als voetballer. In Nederland speelde hij tot zijn 23ste als amateurvoetballer o.a. bij Legmeervogels, FC Abcoude en FC Breukelen. Daarna besloot hij een spannend avontuur aan te gaan in Engeland.
We spraken Manny over zijn avonturen in het buitenland en de overweging om bepaalde keuzes te maken.
Het gaat gelukkig heel goed met mij. Ik heb naar mijn zin hier in Engeland maar je weet nooit hoe het gaat lopen. Met voetbal kan er altijd echt van alles gebeuren. Ik zou heel graag nog in Nederland betaald voetbal willen spelen.
Ik denk dat ik gewoonweg nooit de kans heb gekregen om mezelf goed te laten zien. Maar ook toen ik naar Engeland ging was het moeilijk. Want zelf bij de lagere teams kreeg ik bijna geen kans om mezelf te bewijzen. Maar als ik de kans krijg weet ik dat ik het kan. Dus dan komt het voor mij altijd goed.
Het was in het begin heel moeizaam. Ik had geen club en probeerde via via allerlei dingen te regelen. Ik volgde gewoon mijn droom en geloofde erin dat ik ergens een kans zou krijgen. Uiteindelijk mocht ik de hele voorbereiding meetrainen bij Oxford City FC, een club die speelde op het zesde niveau. Via hun trainer ben ik in contact gekomen met Chesham United FC (Southern League, 7e niveau in Engeland) waar ik uiteindelijk ben aangenomen.
Nee, ik kon zeker niet leven van het salaris bij Chesham United FC. Omdat mijn kosten heel laag waren kon ik er uiteindelijk wel deels van leven en me volledig focussen op het voetballen. Pas vanaf mijn tweede seizoen in Engeland kreeg ik een goed salaris waar ik 100% van kon leven.
Klopt. Het seizoen voordat ik bij Cheltenham Town FC tekende kreeg ik de kans bij Hayes and Yeading. Daar wist ik in één seizoen 39 doelpunten te scoren in 50 wedstrijden en was er ineens veel interesse in mij. Hierdoor wilde Cheltenham mij overnemen en hebben ze zelfs een transfersom betaald aan Hayes and Yeading.
Zeker. Het was even wennen in het begin. Ik was toen 26 jaar oud en Cheltenham Town FC was eigenlijk pas de eerste echte profclub waar ik heb getekend. Het was qua ervaring compleet anders dan in de Southern League, maar het was zeker leerzaam.
Nee! Ik had niet verwacht dat het zo lang zou duren. Toen ik 18 was dacht ik eerlijk gezegd dat het niet meer zal gebeuren, maar dat het uiteindelijk toch nog is gelukt laat wel zien dat alles mogelijk is als je in je dromen geloofd en keihard blijft werken.
In het begin toen ik naar Engeland kwam was ik alles natuurlijk heel onbekend. Ik moest er z.s.m. voor zorgen dat ik bij een club terecht kwam die mij de mogelijkheid zou geven om te spelen. Dus vooral in mijn eerste jaren in Engeland ben ik veel van club gaan wisselen. Gelukkig kon ik ook altijd nog verhuurd worden als ik niet tevreden was bij de club, dus dat hielp mij gelukkig om ergens anders speelminuten te maken zodat ik kan laten zien wat ik kan.
Ik zou zeggen volg je dromen en alles is mogelijk. Werk gewoon aan jezelf en geloof in jezelf! Ik ging in het begin vooral zelfs clubs benaderen en proberen trainingen te regelen. Voor mij heeft dat uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen. Maar ik kan me ook voorstellen dat andere voetballers het liever via zaakwaarnemer doen.
We spraken de voormalig speler van o.a. AZ en Vitesse over zijn carrièreverloop, blessures, hoogtepunten en de grote verschillen tussen voetballen in Amerika en in Nederland.
Het gaat goed! Na lange tijd ben ik eindelijk weer terug op het veld. Ik ben lang geblesseerd geweest en heb de afgelopen twee maanden weer aan teamtrainingen kunnen deelnemen, maar nu is het tijd om aan mijn wedstrijdritme te werken.
Ik heb zowel een Nederlands als een Amerikaans paspoort. Mijn moeder is Nederlands. Ze is vlakbij Nijmegen geboren en opgegroeid maar kwam op latere leeftijd, 30 jaar geleden, naar de VS om hier te werken. Uiteindelijk is ze hier gebleven en ben ik hier ook geboren in Daytona Beach (Florida), waar ik tot mijn vijftiende heb gewoond.
Leuk. In mijn jeugd speelde ik voor Apollo, FC America en Orlando City. Vanaf het moment dat Orlando City in de MLS gingen spelen, speelde de beste voetballers van Florida allemaal bij Orlando City. Mensen zagen mij als een getalenteerde speler waardoor ik ook ben hen opviel. Uiteindelijk heb ik in de jeugd ook voor de Nederlandse en Amerikaanse jeugdteams (U16 t/m U19) gespeeld.
Ik had wat wedstrijdbeelden van mezelf opgestuurd naar de scouts van Vitesse. Vervolgens mocht ik een week op proef komen en werd ik aangenomen voor de O16. Het niveau was voor mij moeilijk te vergelijken want de jeugd van Orlando City werd toen nog beschouwd als een amateurtak. We speelden in de competitie met name tegen andere amateurclubs uit Florida.
Bij Vitesse zag je meteen het verschil in kwaliteit. Niet alleen in mijn team, maar in de hele competitie. Alhoewel veel teamgenoten wel goed Engels spraken, moest ik erg wennen om goed Nederlands te spreken. Maar naar mate de tijd vorderde ging dat me steeds beter af.
De technisch directeur van LA Galaxy kende mij nog van de nationale jeugdelftallen van de VS. Hij zag het echt in mij zitten. Ondertussen zat ik niet echt lekker op mijn plek bij AZ omdat er veel eerste spelers naar de beloften kwamen om minuten te maken. Dat ging ten kosten van mijn speelminuten. Daarnaast was het voor mij ook gewoon weer lekker om terug naar de VS te gaan.
Eerlijk gezegd probeer ik niet te veel momenten op te slaan in mijn hoofd. Ik ervaar dingen gewoon zoals ze op me af komen. Mijn debuut probeerde ik ook gewoon net als iedere andere wedstrijd te beschouwen. Maar als ik er zo op terugkijk was het zeker een droom die uitkwam en ben ik blij dat ik die mogelijkheid heb gekregen. Ik droomde er altijd van om bij een topteam in de MLS te mogen spelen en dat is mij gelukt. Het behoort absoluut tot een van de momenten waar ik trots op ben.
Precies een maand voordat mijn contract eindigde liep ik een zware knieblessure op. De club wilde in eerste instantie mijn contract verlengen, maar toen ze hoorde dat ik minimaal 12 maanden eruit zou liggen besloten ze om de optie niet te lichten. Ik zou te veel op de salarisbegroting drukken terwijl ze in ruil voor mij ook een speler konden contracteren die wel minuten zou kunnen maken.
In de periode dat ik moest revalideren en clubloos was werd mijn salaris gecompenseerd door een 'workers compensation' fonds vanuit de MLS. Omdat geen enkele club me wilde contracteren vanwege mijn blessure, was ik mijn gehele revalidatieproces clubloos.
Het voelde lekker om weer minuten te maken nadat ik zolang vanaf de zijlijn heb moeten toekijken. Echter heb ik een 'short term' contract getekend bij San Antonio FC. Ik sta in eerste instantie slechtst 25 dagen onder contract. Ik weet dus niet zeker of ik hier nog lang zal blijven spelen of dat ik straks naar een andere club vertrek.
Ik ben eigenlijk wel op zoek naar een club waar ik mezelf langer aan kan verbinden. De voetballerij is een gekke wereld. Dus wat voor kansen zich ook straks zullen voordoen, ik zal er alles aan doen om het maximale uit mijn carrière te halen.
Nee. Ik denk dat de USL een moeilijkere competitie is dan de Keuken Kampioen Divisie. Sowieso moet je in de USL voor bijna iedere uitwedstrijd het vliegtuig pakken. Dat heeft veel impact op hoe je de wedstrijden ingaat. Als we bijv. een wedstrijd hebben in New York of Florida, moeten we 5-6 uur in het vliegtuig zitten. Ook spelen we soms wedstrijden in New Mexico en Colorado waar je te maken hebt met hoogteverschillen. Dit maak het veel moeilijker om goed te presteren.
Ik denk dat de KKD een prima competitie is met veel goede spelers, maar het is niet te vergelijken met de USL. De enige reis die misschien een beetje pittig is in Nederland is naar MVV of Fortuna Sittard. Ik kan mij herinneren dat ik ooit op zaterdag uit tegen Sacramento Republic FC speelde, daarna op woensdag uit tegen Colorado Rapids en de zaterdag daarna weer uit tegen Fresno FC. Ik heb toen heel veel tijd doorgebracht in vliegtuigen, bussen en hotels.
Ik adviseer voetballers om open minded te zijn als ze hierheen komen. Niet elk team voetbalt hier in een traditioneel 4-3-3 systeem zoals in Nederland. Sacramento en San Antonio FC spelen bijv. zonder buitenspelers. Daarnaast heb je ook veel teams die geen waarde hechten aan technische vaardigheden en een mooie speelstijl. Zij voetballen puur om drie punten binnen te slepen en verder niks. Daar moet je dus voor open staan
Daarna vertrok hij naar ADO den Haag. Twee jaar na deze transfer werd hij al uitgenodigd voor het nationale elftal van Burkina Faso. We spreken Kilian over deze bijzondere stap, zijn ervaringen met Burkina Faso en zijn persoonlijke ambities als keeper.
Het gaat goed en ik voel me gelukkig fit.
Haha ja dat klopt. Tot mijn twaalfde stond ik altijd linksbuiten. Toen ik in de D2 speelde bij Voorschotten '97 was onze keeper soms afwezig. Ik vond het toen wel grappig om af en toe op doel te staan. Ik deed het best aardig en de trainers zagen het in mij zitten als keeper. Ze vroegen toen of ik mee wilde doen met keeperstraining. Zodoende heb ik ook een keer een wedstrijd mogen keepen en dat ging best lekker. Daarna besloot ik om als keeper verder te gaan.
Nee, dat had ik eerlijk gezegd nooit verwacht. Helemaal omdat ik op dertienjarige leeftijd nog voor Voorschoten'97 speelde en drie jaar later debuteerde ik al voor Burkina Faso. Die spelers bij Burkina Faso waren allemaal idolen voor mij. Ik kende ze alleen van TV, dus dat was wel heel bijzonder.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ik speelde eerst voor diverse jeugdelftallen van het Nederlands elftal. Maar er kwam een moment dat ik opeens niet werd geselecteerd. Toen belde Burkina Faso mij om te vragen of ik mee wilde doen met een trainingsstage waarin diverse oefenwedstrijden werden gespeeld. Omdat dit gelijk om het eerste elftal ging, twijfelde ik geen moment en besloot ik op de uitnodiging in te gaan.
Dat is wel een grappig verhaal. Want toen ik mijn eerste contract tekende bij ADO Den Haag op vijftienjarige leeftijd werd dat ook op de social media kanalen van ADO geplaatst. Omdat ik een achternaam heb die veel voorkomt in Burkina Faso werd ik herkent door een aantal media stations in Burkina Faso. Een journalist benaderde mij met de vraag of ik uit Burkina Faso kom en ik zei ja. Daarna heb ik met wat mensen van de bond van Burkina Faso gesproken en ook met de bondscoach gebeld. Omdat hij zag dat ik voor diverse jeugdelftallen van Oranje speelde en een contract tekende bij ADO, nodigde hij mij uit voor een trainingsstage in Marbella.
Alles was gelukkig goed geregeld. Van te voren werden er vliegtickets voor mij gekocht en ik werd netjes op de airport opgehaald en naar het hotel gebracht. De trainingsaccommodatie was ook top met goede faciliteiten.
Dit bericht op Instagram bekijken
Dat ging ook heel goed. De tweede keer hadden we een trainingsweek in Marokko. Daar speelde we o.a. een oefenwedstrijd tegen Marokko en Libië. De dag voor de wedstrijd tegen Libië vertelde de trainer opeens dat ik zou gaan spelen. Ik werd daar echt door verrast omdat ik de jongste van de groep was en het echt puur zag als een trainingsweek.
Ik had wel zenuwen, maar het viel gelukkig allemaal wel mee. Ik ging me gewoon voorbereiden op de wedstrijd zoals ik dat altijd doe. De ervaren jongens kwamen gelijk naar mij toe om mij wat extra zelfvertrouwen te geven. Ze zeiden dat ze mij hebben zien keepen tijdens de trainingen en dat ik goed genoeg ben om in de basis te starten. Dat hielp gelukkig ook wel mee. Uiteindelijk hebben we de wedstrijd met 1-0 gewonnen.
Dat komt omdat ik hierna werd geselecteerd voor een officiële wedstrijd. Als ik dan zou debuteren zou ik nooit meer uit kunnen komen voor het Nederlands elftal. Ik had daarom met mijn ouders besloten om daar nog even mee te wachten omdat ik pas 16 jaar oud was. Daarna ben ik nog wel meerdere keren geselecteerd voor Oranje O17, O18 en O19. Bij de O19 kwam ik echter niet aan speelminuten toe. Ik ben daarna nog eens goed gaan nadenken over wat ik precies wil. Uiteindelijk heb ik in november 2021 besloten om voor Burkina Faso uit te komen en niet meer voor het Nederlands elftal.
Dit bericht op Instagram bekijken
Jazeker. Sindsdien ben ik elke keer geselecteerd voor Burkina Faso. We zijn vierde geworden op de Afrika Cup en ik zat ook bij de selectie toen we speelde tegen België en Ivoorkust. Ik heb ook een kwalificatiewedstrijd gespeeld voor de Afrika Cup in juni 2022 tegen eSwatini. Ik zit sindsdien eigenlijk gewoon altijd bij de selectie.
Ik ben nu onderdeel van de eerste selectie van ADO, maar ik heb mijn officiële debuut helaas nog niet gemaakt. Mijn wedstrijden speel ik daarom in de O21 omdat ik van mening ben dat ik op mijn leeftijd zoveel mogelijk minuten moet maken.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ik wil zo snel mogelijk eerste keeper worden bij ADO en natuurlijk met ADO promoveren naar de Eredivisie.
Zeker. Tip 1: maak geen officiële keuze als je er nog niet klaar voor bent. Dan kun je hem beter uitstellen tot je wat ouder bent. Tip 2: kies met je hart. Je kan heel veel nadenken over bij welk land je de beste toekomst kan hebben. Maar uiteindelijk moet je met een trots gevoel voor het land spelen waar je voor gekozen hebt.
We spraken onlangs met Sparta-rechtsback Shurandy Sambo over de ontwikkelingen in zijn voetbalcarrière. Sambo heeft al meerdere zware tegenslagen overwonnen. In dit interview nemen we je mee in zijn verhaal.
Met mij en mijn familie gaat het goed. Natuurlijk voel ik me ook een stuk beter omdat ik na lange tijd weer op het veld sta.
In totaal heb ik 13 jaar voor PSV gespeeld. Ik heb vooral geleerd dat je jezelf op voetbalgebied elke dag moet ontwikkelen. Daar horen mooie en minder mooie momenten bij. Verder moet je er vooral van genieten dat je voor een topclub als PSV mag spelen en dat heb ik 100% gedaan.
Dit bericht op Instagram bekijken
Dat moment was heel mooi, want hier had ik jarenlang keihard voor gewerkt. Helaas mocht ik toen geen minuten maken, maar ik zal het nooit meer vergeten.
Het seizoen ging lekker en ik speelde bijna het hele seizoen bij Jong. Na de laatste wedstrijd van het seizoen tegen Almere City zat ik al met mijn hoofd bij mijn vakantie naar Curacao. Tot ik op mijn vrije dag werd gebeld door Andre Ooijer. Hij vroeg me of ik bij het eerste wilde aansluiten en vertelde dat de kans groot was dat ik speelminuten ga maken. Ik had toen direct mijn vakantie verzet. Het was de laatste wedstrijd van het seizoen en ik startte op de bank uit tegen FC Utrecht. In de tweede helft riep de trainer dat ik moest warmlopen. Ik mocht invallen en speelde uiteindelijk best lekker. Maar pas na de wedstrijd drong het pas echt tot me door dat mijn droom eindelijk is uitgekomen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ja.. Ik had de pre-season van het seizoen 2021-2022 meegedraaid bij het eerste elftal. Dat ging goed, alleen vond de trainer dat ik fitter moest worden. Toen ben ik eerst met Jong op trainingskamp gegaan en speelde ik de eerste competitiewedstrijd met Jong. Ondertussen waren we bezig met een verhuur aangezien ik perse in de Eredivisie wilde spelen. Terwijl dit allemaal speelde wilde ik tijdens de training een voorzet geven en voelde ik iets branden in mijn knie. Ik wist meteen dat er iets fout was. Uiteindelijk bleek dat ik mijn voorste kruisband had gescheurd.
Omdat ik al eens eerder mijn kruisband heb gescheurd wist ik al ongeveer hoelang mijn herstel zou kunnen duren. De vorige keer duurde het 11 maanden, dus nu was mijn doel om sneller te herstellen. Tijdens mijn revalidatie keek ik veel documentaires van kniebandblessures zoals die Memphis Depay, Virgil van Dijk, Sergio Ramos en Hector Bellerin. Hoe sterk zij uit hun blessure kwamen motiveerde mij om sterker en sneller terug te komen. Dat is goed verlopen, want al na zes maanden stond ik op het veld en na negen maanden was ik volledig hersteld. Ze moesten mij zelfs tegengehouden omdat ik eigenlijk nog eerder mijn comeback wilde maken.
Het voelde heerlijk. In de vakantie wist ik dat ik weer bij het eerste elftal zou aansluiten en dat ik mezelf goed moest presenteren. Ik heb daarom hard doorgetraind om zo fit mogelijk de pre season in te gaan. Ik heb mezelf goed kunnen laten zien. Met name de oefenwedstrijden waren belangrijk voor mij omdat ik eindelijk weer 90 minuten kon maken.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ik ben verhuurd aan Sparta om veel eredivisie-minuten te maken. Ik wil fitter worden en met een meer ervaring terugkeren bij PSV. Mijn doel is om eerste rechtsback bij PSV te worden. Maar daarvoor moet ik eerst als verdediger stappen maken en aanvallend zorgen dat ik rendement kan blijven leveren.
Allereerst moet je altijd plezier behouden en genieten van elke minuut dat je op het veld staat. Als je geblesseerd bent zorg dat je mentaal sterk blijft, ongeacht wat voor blessure je hebt. Ook zul je moeten leren wat je op fysiek vlak beter had kunnen doen om de kans op blessures in de toekomst te verkleinen. Natuurlijk kan je ook gewoon pech hebben, dan is het belangrijk om keihard te blijven werken en zo sterk mogelijk terug te komen.
Nadat hij op zestienjarige leeftijd bij Feyenoord uit de jeugdopleiding werd weggestuurd, moest Milan noodgedwongen opzoek naar een nieuwe club. Hij belandde bij Excelsior Maassluis, waar hij via de B1 (onder 17) en A1 (onder 19) in het eerste elftal belandde. Hoe hij vervolgens de Eredivisie heeft bereikt en zich klaarstoomt voor de volgende mooie stappen in zijn carrière, lees je terug in dit interview.
Dit bericht op Instagram bekijken
Milan, wat was de reden waarom Feyenoord je had weggestuurd?
Ik was destijds niet goed genoeg op mijn positie. Ik speelde rechtsbuiten en had niet echt een individuele actie. Snelheid was eigenlijk mijn enige skill. Maar op een gegeven moment waren mijn teamgenoten even snel en zelf groter dan ik. Zij groeide door, terwijl ik pas later echt ging groeien. Daarnaast had ik ook geen rendement en dat was voor Feyenoord een goede reden om mij weg te sturen.
Mijn eerste seizoen bij Excelsior Maassluis was in de B1 en verliep echt goed! Ik vond het plezier weer terug en als buitenspeler maakte ik veel goals en assists. We werden dat seizoen kampioen met 15 punten verschil ten opzichte van de nummer 2. Ik geloofde er toen zeker nog om profvoetballer te worden. Ik heb daar altijd in geloofd!
Het niveau in de tweede divisie was prima. Er spelen daar veel oud-profs en andere goede voetballers, maar ik kon het niveau makkelijk aan. Ook was dit mijn eerste seizoen dat ik had besloten om van rechtsbuiten rechtsback te spelen, terwijl ik vrijwel geen ervaring had op die positie. Maar alsnog kon ik me er best goed onderuit voetballen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Na dat seizoen maakte je al direct de verassende overstap naar ADO Den Haag. Hoe kwam die transfer tot stand?
Ik had mezelf in tweede seizoenshelft aangesloten bij een zaakwaarnemer (GFM, Global Football Management). Dus als er een club geïnteresseerd zou zijn, hoorde ik het van hen en via mijn vader. Plotseling kreeg ik te horen dat ADO geïnteresseerd was. Ik ben toen twee keer op gesprek geweest en kreeg er al vrij snel een goed gevoel bij.
Mij eerste wedstrijd was thuis tegen FC Utrecht. Toen kwam mijn droom echt uit! Nadat ik was weggestuurd bij Feyenoord heb ik mezelf alsnog teruggevochten in het profvoetbal. Ik was wel echt zenuwachtig want ik besefte dat ik nu op het hoogst haalbare niveau in Nederland ging spelen, terwijl ik hiervoor nog amateurvoetballer was. Eenmaal toen de wedstrijd begon waren mijn zenuwen gelukkig snel verdwenen.
Er waren eerdere clubs geïnteresseerd, maar bij Heerenveen kreeg het beste gevoel. En mijn gevoel speelt een doorslaggevende rol als ik een keuze moet maken. Heerenveen had een goed plan met mij en ze hebben vaker goede rechtsbacks geproduceerd. Kijk maar naar Dumfries en Janmaat. Dat was voor mij ook een reden om voor Heerenveen te kiezen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Mooi om te zien hoe je je keuzes overweegt en maakt. Je bent pas 21 jaar oud. Wat zijn verder jouw ambities als voetballer?
Mijn ambities liggen uiteindelijk in het buitenland. Vooral de Engelse, Duitse en Italiaanse competitie trekken mij. Vooral omdat daar harder voetbal wordt gespeeld. Uiteindelijk zou ik graag bij een club als Liverpool, Manchester City, Dortmund, Leipzig, Inter of Juventus willen spelen. Maar Real Madrid en Barcelona zijn natuurlijk ook geweldige clubs.
Mijn tip is: blijf altijd in je zelf geloven, want dan gaan anderen er ook in geloven. Dat heeft mij in ieder geval verder gebracht. Weet wat je kan en wees niet bang om fouten te maken want dat hoort erbij. Zolang je maar van je fouten probeert te leren zodat je ze niet nog een keer maakt. En blijf natuurlijk investeren in je zelf!
Rust begon met voetballen bij DHC Delft en maakte op negenjarige leeftijd de overstap naar ADO Den Haag. Na vijf jaar bij ADO te hebben gespeeld maakte hij op veertienjarige leeftijd een droomtransfer naar Feyenoord. In dit interview maak je kennis met de zeventienjarige spits van Feyenoord.
Dit bericht op Instagram bekijken
Fabiano, hoe gaat het met je?
Ja met mij gaat het goed! Ik voel me fit en zit lekker in mijn vel. Hoe gaat het met u?
Ik ben een spits met snelheid en maak graag loopacties in de diepte. Ik vind het ook fijn om mee te voetballen en de bal in de voeten te krijgen. Je kunt me een beetje vergelijken met een type speler als Donyel Malen.
Met name de manier van trainen was een stuk zwaarder en serieuzer. Hier bij Feyenoord werd er veel meer van mij geeist. Verder heb ik bij Feyenoord de beschikking tot betere faciliteiten zoals een grotere gym. Ook word je hier begeleid door een voedingsspecialist en krijg je mediatraining.
Ja het ging allemaal veel sneller dan ik zelf had verwacht. De club wilde mij vastleggen vanwege mijn mentaliteit binnen en buiten het veld en vanwege mijn individuele kwaliteiten. Het harde werken werd gelukkig vroeg beloond. Maar na het tekenen van een contract moet je nóg harder werken om te laten zien dat je het contract en eventueel een volgende contract waard bent. Ik ben God heel erg dankbaar voor deze blessing.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ik ben tevreden met mijn statistieken en mijn prestaties in het veld. Het seizoen begon goed, ik scoorde veel en maakte mijn debuut bij Oranje O17. Maar kort geleden liep ik een hamstringblessure op waardoor ik 10 weken niet heb kunnen spelen. Gelukkig ben ik nu weer fit en begin ik mijn oude vorm weer terug te krijgen.
We trainen vier keer in de week met het team. Op dinsdag en donderdag gaan we na de training ook nog de gym in. Daarnaast volg ik zelf een individueel programma om o.a. mijn kracht, core stabiliteit en snelheid te verbeteren.
Dit bericht op Instagram bekijken
Jazeker. Ik bid en lees de bijbel iedere dag. Hierdoor kom ik tot rust en blijf ik heel dankbaar en gemotiveerd. Ik ben vooral echt dankbaar voor wat ik alles wat ik heb. Het bidden helpt mij ook om mijn dromen makkelijker te behalen. Verder let ik gewoon veel op mijn voeding en doe ik dagelijks rek- en strekoefeningen.
Ik zou natuurlijk het liefst zo snel mogelijk willen debuteren bij Feyenoord 1. Maar tot die tijd geef ik gewoon elke dag alles. In de top van mijn carrière zou ik graag bij een club als Manchester United, Valencia, Villarreal of Real Madrid willen spelen.
Blijf vooral geloven in jezelf, blijf gefocust en werken keihard!
